Re-a-la ma-ka-la
Duela hogei bat urte, Ondarroako ilobak ume mokoak zirenean, Donostiara etortzen ziren bakoitzean ozenki abesten zuten edozeinen aurrean “Re-a-la ma-ka-la” kolore txuri-urdina zuen trapu edo dena delakoa atzemanez gero.
Aurten, ez dakit norbait ausartuko ote den horrelakorik abestera Realaren denboraldia ikusi ondoren.
Lerro hauek idazterakoan, ez dakit zer gertatu den Coruñan. Baina ez zait gehiegi inporta. Izan ere, laugarren postuan amaituz gero, abuztura arte itxoin beharko baita Reala tzanpionzan arituko ote den edo ez jakiteko.
Inor gutxik esperoko zuen 2008ko abenduan akziodunen batzarrak Jokin Aperribay presidente aukeratu zuenean Reala gaur dagoen tokian egotea. Gogoan daukat taldea Bigarren Mailara jaitsi zenean, garai hartako presidenteak kategoria berreskuratzeko hiru urteko proiektuaz hitz egin zuela. Haserretu zen bat baino gehiago, baina hiru urte behar izan zituen taldeak goi mailara iristeko.
Geroztik, Lasarte eta Montanier entrenatzaileak ezagutu ditugu Lehen Mailan. Zalegoak beti gogoratuko du Lasarterekin igo zela Reala eta horregatik seguruenik gauza asko barkatu genizkion bigarren denboraldian. Montanier, berriz, hasiera-hasieratik egon da askoren begi puntuaren xedean.
Une bat daukat iltzatuta: 2012ko apirilean, taldea jaitsiera postuetatik gertu, Betisen aurka 1-1 markagailuan, andaluziarrak erasoan eta zale asko frantsesaren dimisioa eskatzen.
Lasarte eta Montanier jada historia dira, baina lehenaren esaldi famatua moldatuz amaitu nahi dut: “¡No se desunan!”; bestela... “Re-a-la ma-ka-la”.
