Pakita, in memoriam
Pablo kontratatua zen eta jai izaten zuen igandeetan, baina Pakita bere kontura aritzen zen eta ez zuen barkatzen. Egunero hurbiltzen zen esne bila. Esnea hartu eta gero etxez etxe banatzen zuen.
Bere bizitza guztian lanean ikusi dut andre hau. Goizeko 5ak aldera jaikitzen zen: uda izan, negu izan, jai eta lan-egun. Horrela ibili beharra zuen? Garai batean, seguraski bai, baina gero ez zuen nezesidaderik horrela aritzeko; barruak eramango zuen bide horretatik, batek daki.
Hamasei urte nituela bihurritua izan nuen orkatilan. Berak eramaten ninduen institutura. Gogoan dut gurea bezalako baserrietan jasotako esnez beterik izaten zituela marmitak autoan, baita etxe ezberdinetan ematen zizkioten ogi zaharrak eta txerri jana ere.
Saltzeko moduan ez zegoen patata ere izaten zuen. Saltzeko ez, baina bai jateko moduan. Ezagunei eta bizilagunei ematen zien debalde.
Horrela ibili zen baserria bota zioten arte. Behirik gabe gelditu zen orduan, baina lanean jarraitu zuen.
Duela bi urte eskas edo, esklerosiak harrapatu zuen eta horren eraginez hil da. 78 urte zituen.
Pakita, in memoriam.
