Hirurogeita bi

Dear JOR:

62 urte. Azkar esaten da. Joan egin zinen, bai, baina gure artean jarraitzen duzu. Zure artikuluek, apunteek eta zutabe bikainek idatzitako egunean bezain bizirik segitzen baitute gaur egun ere.

Gaur goizean Javier Vizcaínok Más que palabras irratsaioan egindako keinuarekin esnatu naiz. Emmylou Harrisen kanta jarri dizu, hainbeste miresten zenuen Emmylouren musika. Gero, bi entzuleek irratiko telefono-buzoian utzitako mezua entzun dut. Zurekin gogoratzen ziren haiek ere.

Eta zu Jamaikan. Whisky botila inguruan, musika entzuten, ordenagailu aurrean lanean, tinko, irribarretsu, bainujantzia soinean, Ricardo eta Nacho bikoteak eginiko marrazki gogoangarri hartan bezala.

Hemen gauzak berdintsu segitzen dute. Atzo hamabost urte bete ziren Gregorio Ordóñezen hilketaz. Kursaalen egindako ekitaldian Aznar egon zen eta irratian entzun ditut haren hitz minduak. Daniel Porteroren berbak ere bota dituzte. Dignidad y Justiciako bozeramaileak lo egin dezake lasai Euskaldunon Egunkarian auzipetutako bost gizon zuzen horiek aulkian eseriz? Ariman tatuaturiko gorrotoa bidaide txarra da.

Ez dira gauzak gehiegi aldatu, diot. Korapiloa askatu ezinik gabiltza. Ea ETAk armak albo batera uzten dituen. Zapaterok egun bezala jarraituz gero, badirudi ez duela 2012an boterean segituko. Baina batek daki. Ez da gure negoziatua hori.

Gurea da zu ez ahaztea, zure eredua jarraitzea. Gaur, kopa bat hartuko dugu. Elkarrekin, fisikoki ez bada ere.

Musu handi bat.