Errumania (II): Bucovina-Slanic Moldova-Danubioren Delta

Hemendik dator: Errumania (I): Transilvania.

Abuztuak 27, larunbata. Baia Mare - Suceava

Baia Maren esnatu ginen eta Suceavan egin genuen lo. 8:30etan atera hoteletik arratsaldeko 16:00etan iristeko helmugara, 234 bat kilometro autoz egin ondoren. 25 minutu egon ginen geldirik herri batean hiru bat kilometroko obra bat zela-eta paso eman arte. Bidean bazkaldu genuen, Humor-etik gertu, Suceavatik 40 bat kilometrora.

Batzuetan Alpe edo Pirinioetako parajeetan barna genbiltzala ematen zuen. Kafea hartu genuen parajea ederra zen, baina autoen joan-etorrien zaratak kaltetu egiten zuen kontenplaziorako tartea.

Sonnenhof hotelean hartu genuen ostatu Suceavan, bidaia honetan zehar onenetakoa. Hotel erabat estandarra zen eta, txorakeria dirudi, baina eskertzen da igogailua izatea maletak igotzeko.

Suceava tamainaz Errumaniako bigarren hiria omen da, baina populazio aldetik ez da 100.000 biztanlera iristen. Kosta egin zitzaigun erdialdea topatzea iluntzean eta, azkenean, plaza handi batean zegoen terrazan afaldu genuen. Jabea eserita, telefonoari begira, eta bi neska arduratsu alde batetik bestera korrika bezero guztiei aurpegi ona jartzen.

Abuztuak 28, igandea. Suceava - Gura Humorului - Voronet - Humor - Suceava

Korrika saioa goizean goiz egin ondoren, eta bapo gosalduta, autoa hartzera abiatu eta ikusi genuen bart aberia (txikia) egin geniola Suceavako Merkatu Zentralaren inguruko aparkalekutik ateratzeko orduan. Ez nintzen jabetu jardineko zintarriaren gainean zegoela aurreko paratxokea trabatuta eta zarata bat entzun genuen atzera botatzerakoan. Gaua zenez aurrera jarraitu eta igande goizean, egun argiz, ikusi genuen solte zegoela paratxokea.

Hoteleko harrera gunekoaren laguntzaz jarri ginen harremanetan Otopeniko (Bukarest-eko aireportua) Autonom alokairu bulegoarekin eta hauek Suceavakoek hartuko zutela bere gain gorabehera erantzun zidaten.

Pare bat ordu luze egin genuen zain eta halako batean korreo bat iritsi zitzaidan: deitzeko Suceavako bulegora. Arraroa bada, guri ezer esan gabe etorri eta bere tokian jarri zuten paratxokea.

Beraien gomendioari kasu eginez, autoa hartu eta 10 kilometro egin genituen bulegora. Bertan Renault Clio berri eta arina eman ziguten. Astelehen goizean karrozeroak begiratuko eta finkatuko zuela pieza.

Eguerdian Gura Humoroluira joan bai, baina bezperan bazkaldutako jatetxean ez zegoen tokirik eta Voronet Monasteriora hurbildu ginen. Bidean hotel majo bat aurkitu eta bertako jatetxean (La Conac in Bucovina) bazkaldu genuen: jende asko zegoen eta sukaldean nahikoa lan zutela esan zigutenez, pare bat entsalada eskatu genituen.

Handik gertu teleaulki sistema bat zegoen eski estaziora igotzeko. Ezkerretara, berriz, zubi dantzaria zeharkatu ondoren, aisialdirako zonaldea: kirola egiteko, Nordic Walk, etab. Ibai alboan dominguero asko: autoa aparkatu eta barbakoak egiten.

19:00etarako ixten dituzte monasterioak udan eta, beraz, arratsaldez soilik bi ikusteko tartea genuen: Voronet eta Humor aukeratu genituen. Monasterioei buruz hainbat kontu:

• Kanpoko paretetan egindako pinturen helburua omen zen garai bateko herritar alfabetatugabeei Biblia ezagutzera ematea.
• Guneetan sartzeko orduan galtza luzeak edo gonak beharrezkoak dira. Bestela, bertan ematen dizuten zapi batekin hankak estali behar dira derrigorrez.
• Sarrera bakoitza 5 lei (1,30 euro gutxi gorabehera). Argazkiak ateratzeko eta bideoak egiteko baimena ere pagatu egin behar da (argazkiak beste hainbeste, bideoak doble), baina guk ez genuen pagatu eta inon ez genuen ikusi hori kontrolatzen zuen inor.
• Eliza barrualdean askoz hobeto kontserbatzen dira pinturak, noski, baina bertan ezin da argazkirik atera, ezta bideorik ere.
• Ikustekoa da sinestunen debozioa eliza barruan.
• Sarrera kobratzen, kontrol lanetan, souvenir-ak saltzen... mojak ibiltzen dira.

Bi monasterioak bisitatu ondoren, hotelerako bidea hartu eta Humor herrian ezkontza bat ikusi genuen. Bat baino gehiago ikusi genituen bidaian zehar, baina hemen atera genituen lehen aldiz hainbat argazki, baita bideoren bat grabatu ere. Igande arratsaldean, 19:00etan, zen ezkontza. Bideoa kaskarra da, baina balio du ikusteko nola sartu ziren elizara.

Abuztuak 29, astelehena. Suceava - Slanic Moldova

10:00ak baino lehen geunden Suceavako autoak alokatzeko Autonom izeneko enpresaren bulegoan. Handik gutxira ekarri ziguten gure kotxea. Bi egun gehiagoz kontratua luzatzeko asmoa agertu eta bertakoak esan zigun amaieran pagatzeko, Otopenin (Bukarest-eko aireportuan).

Dena den, e-maila idatzi nien bi galderekin:

1. Zenbatekoa izango zen paratxokea konpontzearen kostua.
2. Bi egunetako kostua ere zehazteko.

Eguerdirako iritsi ginen Slanic Moldova izeneko herrira, baina kostatu egin zitzaigun Vila Siam hotela aurkitzea. Aparkalekua beheko aldean zegoen eta, bazkaldu ondoren, igo genituen eskailerak bi maletekin. Ustez sarrera zena ere itxita, baina eskuinean zegoen benetakoa, toldo baten azpian. Etxeko jabeek koko pastela eta Australiako ardo goxo bana eskaini ziguten harrera moduan. Gero, beste bi pisu maletekin batera, oinez.

Atseden hartu eta herrian barna bueltaxka eman genuen. Dirua atera eta eguerdiko jatetxe berean egin genuen afari legea. Suitza txikia deitzen diote inguruari. Ur mineraleko iturri piloa dago seinaleztatutako bidexka batean. Bukaeran hau:

Abuztuak 30, asteartea. Slanic Moldova

Korrika saioa eta gosaria. Oso jatorrak bai Lili baita bere senarra ere. Hotelean badago 2005eko Miss Universo izandako Natalie Glebovaren argazki bat eta, webgunearen arabera, berak jarri zuen hotela martxan. Etxeko jabeek zioten alaba Australian zegoela lanean, baina ez dakit zein den Natalie-rekin zuten harremana.

Goiko aldean Hotel Venus izeneko eraikina zegoen. Jestio bat egitera igo ginen eta hotela jubilatuz beterik zegoen. Lilik esplikatu zigunaren arabera, Inserso-ren antzeko sistema bat zegoen han ere indarrean: erdibana pagatzen baitzuen egonaldia jubilatuek eta estatuak.

Zonaldea oso lasaia da eta bainuetxe bat bazegoen (itxita). Sparen bat ere badago. Mendian barna ibilbide politak egin daitezke.

Arratsaldean masaje bana hartu ondoren Vila Siamen bertan (100 lei biona), Cascada izeneko jatetxean afaldu eta euripean etxeratu ginen, uda eta oporrak amaitzen ari ziren sentsazioarekin.

Abuztuak 31, asteazkena. Slanic Moldova - Tulcea

300 kilometro egiteko 10:30etan jarri ginen errepidean eta 16:30ak aldera aparkatu genuen Tulceako hotel aurrean (Europolis hotela), bidean bitan geratu ondoren (batean kafea, bigarrenean bazkaria). Bidaiako bitxikeria: ferrya hartu behar izan genuen 10 minutuko zeharkaldia egiteko.

Ordu t´erdiz ibili ginen arratsaldez hirian barna. Tulceak laku bat dauka eta inguruan zirkuitua dago oinez, korrika edo bizikletan aritzeko.

Tulceara joateko arrazoi nagusiena Danubioren Delta ezagutzea izan zen. Gida-liburuan irakurri genuen hoteletan bertan egingo zigutela proposamena. Eta hotelera etorri zitzaigun Daniel izeneko gizonezkoa, harrerakoak hala eskatuta. Bederatzi orduko bidaia antolatuta zeukala eta, bazkaria barne, 50 euro pagatu behar genituela bakoitzak.

Irailak 1, osteguna. Tulcea (Danubioren Delta)

Goizeko 7:30ak aldera jaiki, gosaldu eta 8:30etan atarian zai. Puntual azaldu zen Daniel zazpi lagunez osaturiko taldea kaira oinez hurbiltzeko: Timisoarako laukote bat (aiton-amonak, ama eta mutikoa) eta gizonezko italiar bat (Eslovenia, Hungaria, Ukrainia, Errumanian barna bakarrik bidaiatzen ari zena). Kaian bertan beste bikote italiar bat (Erromako bi gizonezko). Guztira 9 bidaiari eta baporeko patroi-makinista. Lolita zuen izena gure ontzitxoak.

Kruzero abiadura (tuku-tuku) hartu zuen eta kristo guztiak aurreratzen gintuen, batzuetan olatu handi samarrak sortuz inguruan (sakatu beheko argazkian: flickr-en 20 segunduko bideo bat dago). Gure makinista ez zen inoiz aztoratzen. Karga-ontzi handi batek ere pasa zigun itsasorako bidean (izan ere, handia baita Tulceako portua eta material asko mugitzen da ibaitik barna).

Hiru orduko bidaiaren ondoren iritsi ginen moila txiki batera. Patroiak berak bakarrik lotu zuen ontzia, ogiz beteriko poltsa pare bat hartu eta etxe batera eraman gintuen. Jardinean 9 bidaiarientzako bazkaria zegoen prest. Bertako arraina, ibaikoa, patata egosiekin eta arrain zopa (ciorba) atera zizkigun etxeko andreak. Arrain egosiak ez zuen izan arrakasta handirik. Bigarren platera: arrain (bera) frijitua. Eta hura gusturago jan genuen (nik behintzat).

Txokolatezko pasteltxoak eta kafea hartu ondoren, patroia ontzian zain egongo zela eta bertara hurbiltzeko. Ordu t´erdi pasa genuen etxe hartan.

Buelta gehiago gustatu zitzaidan, nahiz eta luzeagoa izan (lau ordu t´erdi). Trafiko gutxiago eta dena lasaiagoa izan zen. Faltan botatzen zen gidari bat: hau da, norbaitek esplikatzea zer ikusten ari ginen.

18:00ak aldera iritsi ginen kaira. Esan bezala, 9 orduko bidaia. Gida-liburuak zioen hiruzpalau orduko bidaiak zeudela, baina motora azkar horietan baino askoz hobea da Lolitaren moduko baporean ezagutzea ingurua.

Iluntzean hotelaren aldameneko pizzeria batean afaldu genuen. Bidean, bezperan bezala, boxeko konbate amateur-ak H&M denda baten alboan. Adin guztietako ikusleak, familiak barne. Boxeolari bakoitzaren entrenatzaile eta aholkularien oihuak entzuten ziren. Round bakarra aguantatu genuen, desatsegina egiten zelako borroka inguru horretan ikustea. Aurreraxeago, 16-18 urte bitarteko boxeolari gaztetxo batzuk gurutzatu genituen beroketa ariketak egiten ari zirenak borrokatzeko ordua iristeko zai.

Rumanía (II): Bucovina-Slanic Moldova-Delta del Danubio (este apunte en castellano).

Abenduaren 8ko oharra: nire asmoa Bucarest-en bizitutakoa kontatzea zen, baina oharrei erreparatu diot eta ez da beste munduko ezer.

Ostiralean, hilak 2, iritsi ginen, hiri erdialdean hartu genuen hotela (Elisabeta Hotela); maletak bertan utzi eta autoa entregatzera joan ginen aireportura. Arratsaldean saiatu ginen Parte Zaharra aurkitzen, baina okerreko bidetik joan ginen.

Larunbat goizean Parlamentua bisitatu genuen, inguruan bazkaldu eta buelta bat eman. Iluntzean aurkitu genuen Parte Zaharra. Tamalez. Turistaz eta bertako jendez gainezka baitzeuden terraza guztiak.

Igande goizean oinez abiatu ginen eta Garaipen Arkura iritsi (Paris Txikia deitzen dioten eremuan). Herastrau Parkean murgildu ginen: parke puska eta laku polit askoa duena. Iluntzean berriro Parte Zaharrera.

Eta astelehenean, irailak 5, etxerako bidea hartu genuen.