Zergatik maite dudan futbola
Jokoz kanpo
-¿Les ayudamos? -dijo Noelia.
-Paso -dijo Koldo-. Estoy reventado.
-Vaya caballeros.
Frente al portal, el hombre recogió las bolsas que les quedaban y las cargó en el maletero. Les vieron montarse en el Mercedes, arrancar y salir de la plazoleta.
-Se van los vasquetis -dijo Fichu.
-Se acaba el puente -dijo Salva.
1990eko hamarkadaren erdialdean, maiatzeko zubi bat, Burgosko herri txiki batean. Nerabezaroaren atarian dauden lau neska-mutilen inguruan jositako eleberri korala da Fuera de juego, Miguel Angel Ortizen lehena (bigarrenarekin lortu du hauts gehiago harrotzea: La inmensa minoría; oraindik ez dut irakurri, baina Alberto Moyano bezalako irakurle zorrotz bati asko gustatu zaio). Are gehiago, ia 3.000 gaztek osatutako epaimahaiak Mandarache Saria eman dio bigarren nobela honi.
Bietan futbola da dena lotzen duen elementua, baloia. Koldoren aitak, Pedrok, Rojo taberna dauka. Gurasoak bananduta daude eta Bilbon bizi da ama. Salva da zintzoena, meza-mutil izateko apaizak alboan nahi duena. Fichu eta Noelia dira laukotearen beste bi hankak, Koldo bezain bihurriak. Bizilagunak dira eta hortxe dabiltza adiskidetasunaren marra gainditu eta beste zerbait egin nahian.
Oso ondo deskribatzen ditu nerabezaro aurreko garai horiek eta erabat sinesgarria da kontakizuna; ez da batere epela eta irakurterraza da, gainera. Ni behintzat bigarrena irakurtzeko irrikan nago.
Futbola ere lapurtzen digute
Hilaren 18an etorri ziren Donostiara Angel eta Maria Cappa aita-alabak. Aurreko batean kontatu nuen "También nos roban el fútbol" liburua aurkeztera etortzekoak zirela eta hori egin zuten Ernest Lluch Kultur Etxean.
Argazkian, Angel Cappa eta Bixio Gorriz.
Zarata pizarra egin genuen komunikabideei esker (Onda Cero, Radio Marca Donostia, Radio San Sebastián, Onda Vasca, Gara, Mundo Deportivo, Gorka Etxeberria Teledonostin, kronika Noticias de Gipuzkoa egunkarian...).
Cappatarrek defendatzen duten ideia nagusiena interesatzen zait: futbola, kirola, kentzen saiatzen ari dira, kultura, hezkuntza edota osasuna kentzen ari diren bezala. Halere, futbolari beti mesfidati begiratzen zaio, inguruan dagoen ustelkeria berezko kontu bat izango balitz bezala. Baina futbolaren kultura da hori? Ez da gehiago gure gizartearen irudia handitzen duela futbolak ispilu erabiliz?
Lapurreta saiakera hori garbia da. Betirako? Auskalo! Zer egin dezakegu berreskuratzeko? RealSocialismo!-n argi eta garbi daukagu: zale gisa antolatu.
Elefanteak
Gorrizi Aupa Bixio! esateaz gain, Ander Izagirreren amona Pepiren hitz hauek aipatu zituen ekitaldiaren sarreran Oier Marigil realsocialistak: "Cuidado con los elefantes, que parecen buenos pero son muy traicioneros. Que no te pisen un callo".
Biharamunean, elefanteak hurbildu zitzaizkidan. Kasu honetan, ez ziren batere gaiztoak. Bitxia bada ere, Dbus-eko (Donostiako Autobus Konpainia) txoferrak etxerako bidean "Cuando los elefantes sueñan con la música" saioa sintonizatuta zuen irratian, Radio 3n Carlos Galileak astelehenetik ostiralera gidatzen duena.
Aste honetan, berriz, VETUS Art galeriaren irudi hau ikusi nuen, Banksy-ren esaldiarekin batera: "Art should comfort the disturbed and disturb the comfortable" (Arteak gozatu behar ditu haserretuak eta haserretu gozo bizi direnak).
Nire ustez, futbolak ere paper hori bete beharra du.
Por qué me gusta el fútbol, este apunte en castellano.
