Harrikadak

Javier maitea:

Aspaldian lerro batzuk zuri idatzi gabe eta igande goiz honetan tokatzen da.

Aste honetan bete dira 10 urte epaile malapartatu batek, Aznarren botere exekutiboaren mandatari, euskarazko periodiko bakarra itxi zuela. Lotsagarri tratatu zituzten kudeatzaileak eta sustatzaileak (eta ez bakarrik poliziak eta epaileak, Luistxok joan den asteazkenean argitaratutako apuntean ederki adierazi bezala: Algunos nombres propios a los 10 años del cierre de Egunkaria).

Jende asko kolpatua sentitu zen (ginen), baina askok (gure herrian bertan) beste aldera begiratu zuen. Egunero gertatzen dira horrelako gauzak eta gertatuko dira.

Ez dakit Sindo Lafuenterekin batera ibili ote zinen El Mundon. Zuzeuk elkarrizketa aurrerapena publikatu zuen atzo. Lafuente Espainiako prentsa digitalaren alorrean dagoen guruetako bat da (eta ez bakarrik maila teorikoan, baita praktikoan ere: El País, El Mundo, Soitu...). Bere garaian ez zitzaion hain larria iruditu.

Azken finean, horrean atzean egon daiteke “zerbait egingo zuten! ¡algo habrán hecho!” famatu hura. Euskal Herrian, garai batean, ETAk eginiko krimenak zuritzeko erabiltzen zen, baina momentu jakin batean, tortillak buelta eman, eta Egunkariaren kontrako operazioaren antzekoak zuritzeko balio izan zuen.

Leirek gaztaroko kontuak ekarri ditu aste honetan Gure Besta blogera (Gure gaztaroa (nuestra juventud). Espainiako lagunei begira idatzitakoa da eta bertan kontatzen du beraietako batzuk egun bizi duten egoera bera (eta okerragoa) bizi izan duela bere belaunaldiak Euskal Herrian.

Testuaren inspirazio iturri da Argian urtarrilaren amaieran Beñat Sarasolak idatzitako Antzaratik antzarara zutabea. Ion Markel Ormazabalen izena aipatzen du Beñatek. Sei urteko kartzela zigorra beteta askatu zuten urte hasieran eta ostiral honetan luze eta zabal erantzun ditu Ormazabalek Nerea Lizarraldek Irutxuloko Hitzan eginiko galderak. Kartzela urteak nolakoak izan diren, zergatik sartu zuten espetxean, etorkizuna nola ikusten duen...

Hobe bai etorkizunari begira jartzea, Javier. Atzera begira jarriz gero, Egunkariaz gain aste honetan albiste izan baitira: 1981eko otsailaren 23an Tejerok emandako estatu-kolpea eta hiru hilketa nabarmen (1984ko otsailaren 23an Enrique Casas; 2000ko otsailaren 21ean Fernando Buesa eta Jorge Elorza).

Etorkizunari begira Sortu alderdiaren kongresua egin zuten atzo Iruñean, oraindik kartzelan (bidegabeki) dagoen Arnaldo Otegiren zai. Ez dakit aldaketa askorik itxoin daitekeen: beraiek aurrerapauso asko eman dituztela usteko dute (Txerokik bezala), baina beste askorentzat betiko diskurtsoa eta aurpegiak daude.

Ikusiko dugu. Itxaropentsu amaitzeko Eraikiz aipatu nahi dut hemen. Errenteriako alkatea buru (Julen Mendoza), udalean dauden alderdi guztiek elkarrekin egiten ari diren bidea.

Ondo segi, Javiertxo.

Mirar hacia adelante sin olvidar el pasado, este apunte en castellano

Euskadi Irratia izan zen Gerediaga Elkarteak Aiert Goenagaren lan-kontratua eten egin zuela iragarri zuen komunikabidea. Nik Zuzeun irakurri nuen: Aiert Goenaga proiektutik kanpo utzi du Gerediaga Elkarteak.

Kanpotik ez da erraza jakitea zer gertatu den. Zuzendaritzan giroa nahasia zegoela entzuna nuen, baina gehien harritu nauena izan da Gerediaga Elkartearen komunikazio-politika. Egun batzuk lehenago jakinarazi omen zioten Goenagari albistea, baina kosta egin zitzaion Gerediagari oharra argitaratzea (kontratuaren ez berritzea, pdf lotura).

Berandu eta gaizki ibili ziren, albistea plazaratu ondoren, atzetik: "Aiert Goenagak Azokaren eredu berria finkatzen ahalegin handiak egin ditu baina, zoritxarrez, ez du zintzo jokatu Gerediaga Elkartearekin" (pdf loturan ikusten da hutsuneak daudela hitzen artean, berridazten ibili izan balira bezala). Normala denez, kaltetuak bere burua defendatu behar izan zuen eta Ahotseneako arduradunak, Gotzon Barandiaranek, pazientzia galdu.

Bere garaian esan zen oso arrakastatsua izan zela 2012ko edizioa. Hala ere, hemen ere baina: "Aurtengo Azoka arrakastatsua izan da bisitarien aldetik, milaka etorri dira geurera, baina uste baino galera ekonomiko handiagoa eduki dugu". Nola neurtzen da Azokaren arrakasta?

Aitortu behar zaio Gerediaga elkarteari urte hauetan guztietan egindako lana, baina elkarteak ere zintzo jokatu behar du bere buruarekin eta gainerakoekin eta ondo pentsatu zein izan beharko lukeen bere papera hemendik aurrera.

Karmelo Landaren proposamena dago igandeko Berrian: Gerediaga, Goenaga eta eragileen alde. "Gerediaga, praktikan, «instituzioen Instituzioa» bihurtu da 47. Azoka honetan", dio Landak.

Alberto Barandiaranek Azoken ereduak izeneko artikulua sinatu zuen larunbatean Berrian. Gune ezberdinek zer nolako arnasa eman dioten Azokari berari aipatzen du bertan Barandiaranek. "Ahotseneak aurpegiak erakutsi zituen. Tokia eman zien idazleei, musikariei".

Hori guztia ez omen dago ezbaian. Irakurri dugunez, osteguneko bilera tiraberatsua izan bazen ere, gustura eta itxaropentsu atera omen ziren guneetako arduradunak. Espero dezagun gauzak baretzea eta konponbidea aurkitzea, euskal kulturarentzat, are gehiago industriarentzat, plaza ezinbestekoa baita Durango.

Ezinbestekoa bada, baina indartu beharra dago antolakuntza. Askok aipatu izan dute plan estrategiko bat egina dagoela. Nik ez dut ezagutzen, baina pena ematen du ikusteak euskal kulturaren (industriaren) erakusleiho den azokak zein zutabe ahulak dituen.

Goenaga berriro hartuko dute? Haren ordezkoren bat izendatuko dute? Ez dute inor hartuko? Erantzunik gabeko galderak oraingoz.

Eragile guztiak elkar ulertzera kondenatuak daude. Ez dago beste aukerarik.

Pello Zubiriak artikulua idatzi zuen duela pare bat aste Argia aldizkarian: #idlenomore Kanadako indigena haserretuek aldarri. Bi aste lehenago Samara Veltek beste artikulu bat Berria egunkarian: Iparraldeko aiene indigenak.

Pello Zubiriak dio: “Idle No More iazko azaroan asmatu zuten Kanadan Stephen Harperren gobernuaren politika ezin eramanez elkarri zer egin galdezka ari ziren Nina Wilson, Sheelah Mclean, Sylvia McAdam eta Jessica Gordonek”.

Handik gutxira, abenduaren erdian gose greba hasi zuen Attawapiskat etniako buruzagi Theresa Spencek eta urtarrilaren amaiera arte, 40 eguneko baraualdia. Horrek piztu zuen protesta kaleetan eta baita Interneten ere.

Samara Velte: “Munduko giza garapenaren indize altuena duten herrialdeen artean, seigarrena da Kanada.... baina, NBE Nazio Batuen Erakundearen txosten baten arabera, herritar guztiak indigenen baldintza beretan biziko balira, giza garapenaren zerrenda horretan 48. postura jausiko litzateke Kanada, gaur egun Uruguai dagoen lekura”.

Pellok dio: “#idlenomore (…) gazteek asmatu balute, #geyogeldiez edo #ezgeldikgeatu idatziko zuketen, ziurrenera. Zeren eta “#” hori funtsezkoa baita: Idle No More ezin da ulertu, Occupy Wall Street eta azken hilabeteotako protesta saio gehienak legez, Twitter eta oro har Internetik gabe”.

Zubiriak berak aipatzen du Mark Gollomek CBC News-en idatzitako Is Idle No More the new Occupy Wall Street?

Internetek jokatu duen paperari buruz bilaka, Karissa Donkin-ek eginiko gogoeta aurkitu dut:  Social media helps drive Idle No More movement (Social Mediak laguntzen du Idle No More mugimendua gidatzen).

Erika Lee, 22 urteko ikasle eta aktibistak dio nola tradizionalki, buruzagiek izan dutela gaitasuna komunikabideetan agertzeko, baina orain bera bezalako unibertsitate ikasleek ere agertzen direla komunikabideetan. Blogek eta sareek garrantzi handia dute, beraz, mugimendua gorpuzteko eta elkarren artean komunikatzeko.

Ron Stagg irakasleak dio Donkin-en artikulu honetan: Internetek, sareek, ahalbidetu dutela arazo lokal bat nazio mailako bihurtzea. Ez hori bakarrik, baita nazioartekoa ere.

Twitter-en #idlenomore traolak duen mugimendua ikusteko, bada #idlenomore makook aplikazioa. Lerro hauek idazten ditudanean, 678.000 tuit zenbatuta daude traola horrekin. Tuit horietatik 253.000 ageri dira aipatu aplikazioan. Horietatik, Euskal Herrian 14.

Hori bai, ez da ahaztu behar dena ez dela sarea: plazak eta kaleak ere hartu behar dira.

Amaitzeko, ez du protesta honekin lotura zuzena, baina bai mugitu dela sareetan Estatu Batuetako beste indiar honen aldarria. Migrazioen kontrako martxa baten aurrean ageri da gizona, haurra karrutxoan duela, arrazistei gauza gozoak esaten.

#idlenomore La lucha de los indígenas canadienses, este apunte en castellano.

Astearte gauean ezin izan nion kasu gehiegierik egin, baina bai ikusi nuela hainbat lagunek goraipatzen zutela Ada Colauren mintzaldia. Asteazken gauean, berriz, haren bideoa topatu nuen youtube-n eta irratia entzungo banu bezala entzun nituen Ada Colauren hitzak. Hipotekak Kaltetutako Plataformaren izenean aritu zen Diputatuen Kongresuan, Ekonomia eta Lehiakortasun batzordearen aurrean (hona hemen La Marearen kronika, gaztelaniaz).

Oso ondo hitz egin zuen Adak, hasierako urduritasunak minutuak pasa ahala hobeto kontrolatuz. Tinko. Aho bilorik gabe (kriminal deitu zion bere aurretik hitz egin zuen bati).

Gaur berriro entzun dut eta ikusi dut nire inguruan ere jendeak oso ondo hartu dituela Colauren berbak. Are gehiago, 100.000tik gora bisita ditu une honetan bideo honek (antzeko gehiago daude sarean).

Amaitzeko, gauza bat gehiago: plataformaren webgunean jaisteko moduan dago Vidas hipotecadas pdf artxiboa, Ada Colau berak eta Adrià Alemanyk idatzitako liburua.

P.S.: Larunbat goizean Julia Oteroren gutun hau irakurri dut. Horrek balio dit ikusteko Ada ezaguna dela Katalunian, baina adi ibili beharko duela.

Ez dakit oso ondo noiz ezagutu nuen Joserra Senperena. Bakarkako lanengatik ezagutzen nuen, baina batez ere beste hainbat pop eta rock musikari-talderekin eginiko lanengatik.

Gogoan dut elkarrekin joan ginela Tom Waits Donostian ikustera, inoiz ikusi dudan kontzerturik ederrenetakoa. Uztaileko emanaldi gogoangarri hartatik atera eta Giorgio Bassmatti-k egun hartan bertan emandako kontzertuaren ondoren jarraitzen zuen festara hurbildu ginen. Berrio ere agertu zen. Ez zetorren bakarrik. Lento zakurra zuen bidelagun.

Ostiralean Donostiako Victoria Eugenia Club aretoa beteta zegoen Senperenak etxean eskaini behar zuen diskoaren aurkezpen ekitaldian: 10 trio piano, biolin eta akordeoirako lana kaleratu zuen Loiolakoak udazkenean. Berarekin batera, estudioan lagun izan zituen bi musikariak: Xabier Gil biolin-jotzailea eta Naiara de la Puente akordeonista.

Bi zati nagusi izan zituen emanaldiak: lehenengoan Joserra bakarrik azaldu zen Cuentos para adultos laneko hainbat pieza jotzeko; bigarrenean, hirukoteak disko osoa jo zuen. Propina gisa Ipar haizearen kontra suite-a eskaini zuen trioak eta Joserrak berak bisa egin zuen.

Jon Eskisabelek idatzi du blogean erreseina bat. Aipatzen du ahaztuta zuela zenbat kostatzen den txalo jotzeko gogoari eutsi beharrak. Izan ere, Senperenak eskatu zigun diskoa amaitu arte ez egiteko txalo. Bitxia da bai, eskabide hori, baina kasu egin genion.

Oso gutxitan joaten naiz ganbera musikaren etiketapean sartzen diren kontzertu hauetara, baina esperientzia ederra izan zen ostiralekoa. Asko gozatu nuen entzunaldian.

Badakizue nork deitzen dion Senperenari maisu? Rafael Berriok. El maestro Senperena, zehazki.

Bideoa Juan González Andrésena da. Irakurri, bidez batez, Juanek Berriori eta Senperenari eginiko elkarrizketa. De común acorde.

Propina moduan hona hemen Thomas Canet-ek duela lau urte eginiko beste bideo bat Lieder proiekturako.

El maestro Senperena, este apunte en castellano.

Astelehen iluntzean, Lander Garroren tuit bat ehizatu nuen non oreretarrak galdera bat egiten zuen euskaraz abesten duten/zuten Donostiako musika taldeei buruz. Hasiera batean, taldeak aise aterako zirela uste nuen, baina kosta egiten da azken hogei urteetan hiri honetan euskaraz aritzen diren musika taldeen zerrenda mardula osatzea: Surfin Kaos, Euripean Sua, Lau Behi, Jauko Barik, Asgarth...

Garroren tuitarekin gogoratu naiz Gorka Erostarbek gaur bere blogean publikatutako Murruak, zubiak, mamuak izeneko apuntea irakurtzerakoan. Erostarberen lerroak joan den astean Mursegok eta Berriok Ernest Lluch Kultur Etxean eskainitako Phantasma emanaldiaren ondoren idatziak dira eta duela urtebete Rafael Berriori eginiko elkarrizketa batetik abiatzen da: Gehiegizko ohorea egiten diogu musika eta kultura anglosaxoiari (bide batez, ederra argazki ehiztaria den Gari Garaialderen erretratua).

Euskaraz eta gaztelaniaz aritzen direnen arteko murruei buruz idazten du Erostarbek eta, ahaztu baino lehen, Gainsbourg gainbegiratuz diskoa aipatu nahi dut, Juancar Landa a.k.a. Jocanoren ekimenez 2006an eginiko diskoa (spotify-n duzue entzungai). Maisu frantsesaren omenez, Jocanok gaztelaniaz, batez ere, aritzen diren abeslariak elkartu zituen eta disko ederra osatu zuten euskaraz.

Murruak aipatzen ditu Erostarbek eta esan beharra daukat lehen aldiz Donostiako El Muro tabernan ikusi nuela 2005ean Rafa Berrio Harresilanda diskoa aurkezten. 1990. hamarkadan ere ikusia nuen behin Antzoki Zaharrean Amor a Traición taldearekin. Handik hilabete batzuetara Ernest Lluch Kultur Etxean jo zuen Rafak (2005eko ekainean, oker ez banago).

Kostatu zitzaion hurrengo diskoa plazaratzea eta horixe izan zen 1971 album aipatu eta goraipatua. Joserra Senperena izan zuen adiskide produkzioan eta moldaketa lanak egiteko orduan.

Lan egiteko modu berdintsua erabili du oraingoan ere Berriok eta horren emaitza da Diarios (adi: laster kenduko baitute bandcamp horretatik, baina hori gertatuko da spotify-n agertuko delako). Laupabost aldiz entzun ondoren, esan dezaket izugarria dela lana (Beñat Sarasolarekin ados nago eta Santos mártires yonquis maisu-lana da).

Lehen bideoa ere plazaratu du (La alegría de vivir), Jean Condé lehengusuak eginikoa.

Bideoa Madrilen grabatua dago eta badu anekdota txiki bat. Astebete pasa nuen urte hasieran Madrilen eta Rafak berak esanda Trueba familiak duen La Buena Vida liburudendatik pasa nintzen. Rafari aipatu nion liburu batzuk erosi nituela, tartean Pio Barojaren La Busca. Ba liburu hori, ale hori, bideo honetan agertzen zela esan zidan. Eta hala da.

Phantasmari buruz informazio gehiago nahi izanez gero, irakurri goian esandako Gorka Erostarbek idatzitakoa, baita Love of 74 jauna eta Juan González Andrés-en apunteak. Juanenean, gainera, bideoak eta argazkiak daude.

Bi gomendio:

Madrilen urtarrilaren 29an lagunik baduzue, esaiezue La Buena Vida liburudendara joateko iluntzean. Hantxe aurkeztuko baitu Berriok Diarios.

Bilbon otsailaren 7an egongo bazarete, segi Kafe Antzokiara Phantasma ikustera.

De puentes y muros aquí en San Sebastián, este apunte en castellano.

Udako oporretatik bueltan, irailaren hasieran, Javier del Pinok aurkeztutako A vivir que son dos días irratsaioko lehen programa entzundakoan, kontutan hartzeko irratsaioa izango zela iruditu zitzaidan. Josep Fontana elkarrizketatu zuen del Pinok José Martí Gómez kazetari beteranoaren laguntzaz.

Hilabete hauetan behin baino gehiagotan entzun dut irratsaioa eta asteburuan dagoen onena iruditzen dut (batez ere, 10:00ak arteko tartea).

Bilboko manifestazio erraldoiaren ondoren, atzo, igandea, torturari ia ordubeteko tartea eskaini zion del Pinok. Bertan izan ziren Manuela Carmena (epaile ohia eta Jaurlaritzaren aholkularia biktima politikoetarako gaietan), Jesús Núñez Villaverde (nazioarte gaietan aditua), Carlos Jiménez Villarejo (fiskal ohia) eta José Martí Gómez (kazetaria). Hasieran, Espainiatik kanpoko torturari buruz hitz egin zuten eta, 9:00etako albistegiaren ondoren, Espainiakoaz. Hor bi ahots gehiago gehitu ziren solasaldira: Jon Landa (Jaurlaritzako Giza Eskubideen alorreko zuzendari ohia) eta Martxelo Otamendi (Berriako zuzendaria). Martxelok 2003an Guardia Zibilaren esku izandako torturak kontatu zituen.

Hona hemen solasaldiaren bi zatiak (Martxelorena bigarrenean dago):

A Vivir: Diálogos (I)

A Vivir: Diálogos (II)

Material honen bila ari nintzela irratiaren webgunean, Radio 3 irratitik kanporatutako Javier Gallego kazetariak Carne Cruda 2.0 irratsaioa SERen zabaldu berri duela ikusi nuen.

Azaroaren 14ko greba egunean atxilotutako Alfonso Fernández gaztearen auziari ordubete eskaini zion urtarrilaren 10ean.

Irratsaioaren berri emateko montaje bat egin du Carne Crudak Madrilgo langabezi bulego batean. Une honetan, 950.000 bisitatik gora ditu bideoak youtuben.

SER katea aldatzen ari da? Espainia aldatzen ari da? Biak aldatu dira? Ez da ezer aldatu?

Martxelo Otamendi hablando en la SER de las torturas sufridas en el 2003, este apunte en castellano.

2010eko uztailean, kazetari batek deitu zidan kultur-gizon baten telefonoa eskatzeko. "Zuen bekadun berriarekin du harreman handia" erantzun nion. "Bekaduna? Zein?" berak harrituta. "Gaur goizean prentsaurreko batean egon da eta uste dut zuen komunikabidean arituko dela uda honetan". Astelehenean, bekaduna eta kazetaria biak izan ziren protagonista Zuzenean izeneko erakusketan.

Dock of the Bay musika dokumentalen jaialdiko ekitaldi osagarri gisa zabaldu du Juan González Andrés (@foteropanico)-k mostra Egia Kultur Etxean. Hauxe kazetaria.

Jan-edanean eten txiki bat egin eta sei kantu eskaini zituen Lou Topet &The 31st Crew laukoteak. Lou abeslaria da bekaduna.

Bekadunak testu hau eskaini dio kazetariari: Musikariak izozten dituen nire laguna.

Ez ziren horiek dozenaka lagunen artean bildutako kazetari bakarrak. Bertan baitzeuden aste honetatik aurrera Juanen lankide ohi izango diren 16 lagun. Izan ere, egun horretan bertan jakinarazi zuen Noticias de Gipuzkoak zeintzuk izango ziren kanporatuak.

Emozioa, pena, poza... dena batu zen astelehen iluntzean Egiako erakusketa gunean. Zerbaiten amaiera izan daitekeena, baina baita zerbaiten hasiera ere.

Juanek milaka argazki ditu etxean eta soilik 40 eskegi ditu erakusketan. Horietako kontzertu batzuetan egona naiz eta bereziak dira erretratu horiek niretzat. Dena den, inaugurazio egunak ez dira oso onak izaten erakusketekin behar den bezala gozatzeko. Beste egunen batean egin beharko da buelta.

Bekadunaren bandak, berriz, bigarren kontzertua zuen astelehenekoa. Kontutan hartzeko banda iruditu zitzaidan. Hona hemen bi kanta.

El becario y el periodista, este apunte en castellano.

Garai batean, komunikabideetan abenduaren 28an publikatzen zituzten inozentadak. Esnatu eta gosaltzen genuen bitartean, irratiak eta prentsa idatziak sartutako ziriak identifikatu nahian ibiltzen ginen. Egun, inozentadak bata bestearen atzetik ari gara irensten. Egunero.

Garaiak aldatzen ari dira eta paperak ez du jada halako presentziarik gure egunerokoan. Nik, adibidez, asteburuetan erosten ditut egunkariak eta ez beti, gainera.

Horregatik, baina ez horregatik bakarrik, atzoko egunez irakurritako "inozentada" gordina ohikoa bihurtzen ari da: 21 langile kaleratzeko asmoa du Noticias de Gipuzkoak (apuntea, egunkari horretako enpresa komiteak sortu duen blogean irakurri nuen). Noticias de Alava egunkarian, berriz, 15 lagun kaleratu nahi dituzte.

Gipuzkoako komiteak uste du ia plantillaren erdia kaleratuta, enpresak ez duela etorkizunera begira inolako planik, nahiz jabeek esan proiektuaren biziraupena dagoela neurri horien atzean. Gutxi balitz, "kaleratu behar dituzten langileen kalte ordainak Mariano Rajoyren lan erreformak baimentzen duenetik oso gertu daude; hau da, bere langileak kalean uzteko, Noticias Taldeak erabili nahi du albiste eta editorialetan hainbeste kritikatu duen lege berbera".

"(...) Hori dela eta, langileon asanbladak gehiengo osoz erabaki zuen greba egitea urtarrilaren 4, 7, 8 eta 9an. Helburua da negoziazioa desblokeatzea eta EREaren eraginak gutxituko dituen akordio baten alde lanean jarraitzea. Horregatik, hain beharrezkoa den zuen babesa eskatzen dugu, kalean, kioskoetan eta sare sozialetan. Adi egon blog honetara eta Twitter eta Facebook-en bidez deituko ditugun mobilizazioetara. Mezuak eta iradokizunak comitenotgipuzkoa a bildua gmail.com helbidera bidaltzea badaukazue".

Kazetaritzak idatzi du Zuzeun: Jendeak ez nau argazki zaharretan ere ezagutzen. Gogor idatzi du, gainera: "politikagatik dirua galtzeko prest zegoen magnate baten poltsikoko zulo izaten jaio zen hedabide gipuzkoarra eta halaxe hilko da. Halaxe hil, azken urteetan, berau zuzentzen zutenen interes bakarra etekin politikoa ateratzea izan baita. Nigan segundo erdiz ere ez dute eta pentsatu. Erantzukizuna haiena da, eta kaltetuak kazetariak. Ahantzi ez nautenak".

Onar dezagun magnateak ez duela diru gehiagorik jarri nahi. Eta guk, herritarrok, prest gaude komunikabideak sostengatzeko? Galdera hori erantzutea behar-beharrezkoa da.

Adi egongo gara mobilizazioetara, beraz. Bitartean, jaso dezatela langile horiek blogari honen animoak eta besarkada beroa.

Se prevén despidos en el Grupo Noticias, versión en castellano del apunte.

Donostiako udala, gabonetako paga eta fedea, Unai Oñederra

Testu hau abenduaren 2an publikatu zuen Unai Oñederrak bere blogean. Hementxe irakur dezakezue oso-osorik: Donostiako udala, gabonetako paga eta fedea.

"Jende askok sindikatuak ez ditu gogoko. Langile publikoek diru asko irabazten dutela pentsatzen dute eta, garai hauetan, langile hauek gabonetako paga gabe gelditzea normaltzat hartzen dute. Bildun badago halako jendea, gutxiengoa espero dut, normala da beraz jende horrek galdetzea “zer dabil ELA Donostiako udalean protestaka?” Testu hau ez da hauentzat".

"Badago jendea, ordea, sindikatua langileen instrumentu garrantzitsutzat duena. Badakiena langileak kolektiboki antolatzen ez badira nagusien menera daudela, eta behar hutsagatik boterearen esanetara makurtzea besterik ez dutela (...)".

"Barcinak gabonetako paga kendu eta gainera ziria sartu nahi izan zigunean aurre egin zitzaion, logikoa denez. Ez zen ezer arrarorik gertatu. Kontua, ordea, ozpindu egin da Barcinak egindakoa Donostiako Udalak egin duenean".

"(...) Donostiako kasuan Barcinaren erabaki bera hartu duena Bildu izan da. Erabaki honen aurrean LABek erabaki du ez protesta egitea. Gobernuarekin ulerkor azaldu da. Nik uste jarrera honen atzean dagoena dela Bilduren kontrako protestek koalizioa ahuldu dezakeenaren beldurra (...)".

"ELAk berriz, ez du aukera hori egin. ELA erabakiaren kontra dago eta protesta egiten du. Berdin zaio nor izan den erabakia hartu duena. Izan Barcina, edo izan Bildu. Boterean dagoenari beti izango zaio errazagoa langileen kontra joatea kapitalaren kontra baino (...)".

"ELAren protestek eta kritikek, kaleko mobilizazio sozial exigente batek, langileen intereserako Bildu hobe bat egingo du etorkizunean. Bilduren erabaki guztiak txalotu eta onartzen dituen langile klase esaneko batek, ordea, Bildu indar eraldatzaile potentziala izatetik urrundu egingo du, hori baita boterea hartzen dutenen bide naturala. Bildu salbuespena izan daiteke, baina hori sinisteko fedea behar da".

ELAren jarrera Donostian, ez da zilegi. Ander Suberbiola

Donostiako ezker abertzalearen izenean publikatutako artikulua da eta abenduaren 18an agertu zen Irutxuloko Hitzan. Testua ez dago, oraingoz, sarean, eta nik zati esanguratsu batzuk ekarriko ditut hona.

"Espainiako gobernuak urte amaierako ordainsaria langile publikoei ordaintzeko debekua ezarri izanak, ataka zailean utzi ditu Euskal Herriko instituzioak, eta batez ere, udaletxeak (...) Donostiako udalean, egoera hau kudeatzerako orduan hautu argia egin du hasieratik Bilduren gobernuak: murrizketek Donostiako udal langileei eragin ez diezaieten lan egitea (...)".

"Ibilbide horren baitan, egoerari aurre egin eta langileentzako formula onuragarriena bilatu asmoz, lanari elkar ekin zioten udal gobernuak eta sindikatuek (...)".

"ELA sindikatuak mantendu duen jarrerari erreparatuta, ordea, ezin dezakegu balorazio bera egin (...) bere zilborrari begira, bestelako interesak helburu hartuta, arduragabe aritu da ELA Donostiako udaletxean (...)".

"Udala ea sindikatuak langileentzako formula onuragarrienak bilatzen hasi ahala heldu ziren Donostiara langileen babes eskasa eta Diario Vascoren patrozinioa zeramaten ELAren protesta guztiak. Zer pentsatua eman beharko lioke sindikatuari, udalak dituen 1.300 langileetatik, mobilizazioetan hamarnaka batzuk baino elkartu ez izanak. Ordubete iraun zuen kanpaldiaren moduko portzelanazko protestekin, langileen defentsaren aldeko borrokaren buru kokatu nahi izan du ELAk Donostian. Errealitatetik urrun, ordea".

"Udalbatzarrera sartu eta lapurra deitu zioten Donostiako alkateari (...) Hor zegoen ELAko liberatua, alboan PPko zinegotziak zituela, eta nori, eta Juan Karlos Izagirreri lapurra deitzen. Zuenak ez du izenik. "Lapurra". PPko zinegotziari txalo egiten zenioten bitartean (...)".

"(...) Zergatik kokatu nahi du Donostiako Udala bere ekimen sindikalaren jopuntuaren erdigunean? (...) Bi dira, gure ustez, ELAren jokabidea elikatu duten irizpide edo helburuak (...)".

"Batetik, Bildu beste alderdi politikoen pare kokatzeko premia du ELAk (...) Bestetik, bere burua langileen defendatzaile sutsuenaren pare agertu nahi du (...)".

"Finean, zurrunbilo antzu honetan barreiaturik, gai honen guztiaren baitan ageri zaigun eztabaidagai nagusiak eskuen artetik egin digu ihes. Alegia, zer egin behar dugu Euskal Herrian, guztiok elkarrekin, eremu guztietatik eraginez, Madriletik datozen inposizio hauei aurre egiteko? (...) Badugu guztiok zer hausnartu, zer aldatu, bide honetan aurrera egingo badugu (...) Elkarrekin ekiteko garaiak dira honakoak eta ELAko idazkari nagusi ohi Jose Elorrietak egunotan ongi esan duen moduan ´sindikalismoa, batez ere, ekintza kolektiboa da´ Egin dezagun bada".