"Perdo...nada" fasea

Atzo ikusi nuen, aspaldiko partez, Vaya Semanita telebista saioa. Bost minutu labur izan ziren, baina barre algara batzuk bota nituen.

Sketch batean hilzorian agertzen da ezker abertzaleko kide den gizon bat. Haren semea alboan du, ospitalean. Gizonak bihotza beste pertsona bati emateko asmoa agertu du.

Halako batean, bi guardia zibil sartzen dira gelan. Semeak esaten die ea hain trantze gogorrean ere ez ote diren kapaz aita bakean uzteko. Ezetz, bikoteak, ez dela hori, lasai egoteko, eskerrak ematera datozela, aitaren bihotza guardia zibilen mando bati egokitu zaiolako.

Semea atsekabetatuta gelditzen da. Aitari esaten dio egoera hori ezin duela berak onartu, atzera botatzeko hartutako erabakia.

Aitak, berriz, ezetz. Heriotz bidean deskubritu duela bizitzan ustez hain garrantzitsuak ziren zenbait gauza, ez direla hain inportante.

Hurrengo eszenan mandoa hil denaren abisua ematen diete guardia zibiliei eta gelatik ateratzen dira korrika.

Aita-semeei bihotza jasoko duen hurrengo pertsonaren berri ematen diete. Aralarrekoa dela esaten diete ere.

"Ni-pa-dios!" edo antzeko zerbait esaten du aitak.

Guzti hau zertarako? Ez nuen grebarik egin atzo eta, zorionez, inork ez dit lanean aritzeko trabarik jarri. Baina denek ez dute berdin jokatu.

Ez dakit grebarekin duen zerikusia, baina goizean norbaitek olioa bota omen zuen Alde Zaharreko kaleetan. Askok estropezu egin zuen, nire ezagun bat tartean. Erori eta besoa puskatu, gainera.

Beste pasadizo bat bururatu zait: "¡Perdona, eh!" esan zuen emakumeak eta "perdo…nada" erantzun zion Juanitok.

Fase horretan segitzen dugu hemen: "perdo… nada" fasean.