Txillardegi, zer gerta ere, euskararen alde

Giro hartan, euskara eta erakundeak delako gaiaz lauzpabost alditan Txillardegirekin jendaurrean eztabaidatzea egokitu zitzaidan. Ni 35 urteko kazetaria baino ez nintzen eta bera, berriz --orduko gazteontzat behintzat--, atzo arte gure artean izan dugun Txillardegi  idazle, euskalari, maisu eta politikari ospetsu berbera edo.

Batere zalantzarik gabe, beste egoera batean ez genuen sekula elkarrekin aurrez aurre topo egingo, are gutxiago jendaurrean eztabaidatuko, baina orduko giroak zeregin hartan jarri gintuen. Berari tokatu zitzaion herri-mugimenduen eta  herri-ekimenaren garrantzia azpimarratzea eta niri, berriz, erakundeen ordua aldarrikatzea eta euskara erakundetu beharra defenditzea. Segurutik bera ez zegoen euskara erakundetzearen aurka, nik nekez arbuia nezakeen bezala herriaren ezinbesteko eginkizuna, baina, agerian behintzat, oso rol-banaketa kontrajarria ezarri zitzaigun.

Azkenean, hainbat aldiz elkarrekin eztabaidatu ostean, biok ikasi genituen buruz norberaren zein inoren argudioak eta lasai asko bildu ohi ginen elkarrekin mahai-inguruko aurkezpenen aurretik, erdi barrezka “kaixo, berriro ere” elkarri esanez.

Eztabaida horietako bati ekin aurretik esan zidan behin: “Zu, Amatiño, ez gero etsi, ez amore eman, eutsi zureari, eztabaida hauek euskararen etorkizunaren mesedetan dira-eta”. Orduan ez nuen jakin zergatik eman ote zizkidan animo haiek: aurkari eskastzat ninduelako, ezbaia maite zuelako ala, bere baitan, euskara erakundetu beharra nahitaezkoa sumatzen zuelako. Gaur badut  orduan ez nuen susmoren bat edo beste.

Edozein modutan, zer gerta ere, beti euskararen mesedetan laguntzeko gertu.

Txillardegi. Oñati, 1976