Zaharrak eta gazteak, elkarren errezetak trukatu beharrean

Ia 90 urte joan dira Khalil Gibran libanoarrak El profeta argitaratu zuenetik eta, oraindik ere, guztiz modernoa da joan zen mendeko arabiarrak ezkontzaz egin zuen hausnarketa:

Nacisteis juntos y juntos permaneceréis para siempre. Aunque las blancas alas de la muerte dispersen vuestros días. Juntos estaréis en la memoria de Dios. Mas dejad que en vuestra unión crezcan los espacios. Y dejad que los vientos dancen entre vosotros.

Amaos uno al otro, mas no hagáis del amor una prisión.
Mejor es que sea un mar que se meza entre las orillas de vuestra alma.
Llenaos mutuamente las copas,  pero no bebáis sólo de  una  copa.
Compartid vuestro pan, mas no comáis de la misma hogaza.
Cantad y bailad juntos, alegraos, pero que cada uno de vosotros conserve la soledad para retirarse a ella a veces. Hasta las cuerdas de laúd están separadas,  aunque vibren con la misma música.

Ofreced vuestro corazón, pero no para que se adueñen de él.
Porque sólo la mano de la vida puede contener vuestros corazones.
Y permaneced juntos, mas no demasiado juntos. Porque los pilares sostienen el templo, pero están separados. Y ni el roble ni el ciprés crecen el uno a la sombra del otro.

Khalil Gibran-ek ez du inondik ere bikotearen batasuna zalantzan jartzen baina bai, ordea, maitale bion banakotasuna gogoratzen, norberaren nortasuna azpimarratzen eta bakoitzaren askatasuna aldarrikatzen. XIX. mendean jaiotako arabiarraren mezua  aurrerakoia da oraindik ere, sexuen  arteko berdintasuna oihukatzen baitu eta, harrigarri bada ere, zeharo feminista emakumearen independentzia iragartzen duenez gero.

Eliza Katolikoaren tradizioak, ordea, Khalil Gibran arabiarraren hausnar-ildo nagusiak taxuz eta zentzuz behintzat inondik ere ukatzeke, bikotearen batasuna azpimarratzen du,  biek elkar osatu eta bat egin beharra, elkarri ulertu eta lagundu beharra. Zailtasun eta eragozpen guztien gainetik elkarren  maitasuna jartzen du oinarritzat, ardaztzat eta helburutzat.

Nolabait esateko, Khalil Gibranek maitaleen arteko espazioak proposatzen ditu bietako inor arnasestuz ito ez dadin eta Eliza Katolikoak, berriz, espazio horiek maitasunez nahi lituzke bete, hutsuneon arteko amildegian inor jausi ez dadin.

Segurutik, pentsamolde bat zein beste izan, biak dira onargarri, biak elkarren osagarri eta, behar bada, baita unean uneko betegarri ere. Hala ere, oker handirik gabe esango nuke esan, nere gurasoak 1941an Arraten ezkondu zirenean inork ez ziela Khalil Gibranen testurik irakurri eta gaur Kexaan ezkondu direnek, berriz, haren testuaren berri jakin behar handirik ez zutela eta, bai, agian, apaizak eskatu dien elkarrenganako ahalegintxoen berri.

Gaur Kexaako ezkontzan hizlari izan diren nere lagunaren semeak eta bertako apaizak besterik uste arren, gaur egungo gazteak ez daude hizlari gazteak adierazi dienaren zain, eta zaharrok, berriz, aspalditxodanik dakigu apaiz zaharrak esandakoa. Beste modu batez esanda, seguru asko denek ere zer ikasirik izango genuke zaharrok hizlari gazteari jaramonik egingo bagenio eta gazteek, aldiz, zaharrarri. Gure ohiko errezetok elkarrekin trukatuko bagenitu, alegia.

                                                                     Aiarako Kexaa