Urrezko arrautzen errulea akabatzeko arriskua

Zer gerta ere, gero eta gutxiago irakurri baino, gero eta gutxiago erosten dela esango nuke nik. Alegia, jendeak utzi egin diola liburuak ordaintzeari. Eta beldur naiz paperezko liburuaren etsai bakarra ez dela euskarri digitala, maileguz emandakoa ere baizik.

Orain hurrengo gertatua. Duela pare bat astebete baino ez. Hor non joan den gazte lerdena udal-liburutegira idazle eta titulu zehatzak eskaka. Funtzionarioak ordenagailuko zerrendan begiratu eta berehalakoan erantzun: “Ez dugu. Baina itxaron. Oraintxe esango dizut noiz izango dugun”. Ondoren, telefonoa belarriratu, buruz dakien zenbakia markatu, eta hitz bitan harako liburua ziztuan eskatu. Hiritarrak, berriz:

-- Barkatu… nori deitu diozu?

-- Liburu-banatzaileari. Bihar goizean hemen izango duzu.

Badakit, inork irakurri dezan, liburuak mailegutan lagatzea udal-liburutegiaren zeregina dena. Eskarmentuz dakit, inoiz, jakineko liburu bat eskuratzeko txandan zain egon behar izaten dena. Sumatzen dut liburuak eskaini ahal izateko, aldez aurretik bildu egin behar direla; baina, aitortu dezadan, liburutegian ez dagoen alea horren erraz lortu ahal izanak ezustean harrapatzen nau.

Sistema horrela baldin bada –eta ez diot irakurlearen aldetik txarra denik--, nork erosiko du libururik? Zergatik liburu-dendan eskatu eta ordaindu, udal-liburutegiaren bitartez banatzaileak egun batetik bestera, doan, eskaini dezakeena?

Behar bada ni inozo samarra naiz, edo lege zaharrekoa, edo liburuak erosteko beste diru (lehentasun?) daukat; baina, nahiz udal-liburutegiak liburu asko eskaini dezakeela onartu, denak izan behar al ditu? Eskatu ahala?

Auskalo sistema honek irakurle-kopurua gehituko ote duen baina, ez al digu gogorarazten Esoporen elezahar hura, hots, urrezko arrautzak errutzen zituen oiloa akabatzearen arriskua?