Politika da substantiboa
Sarri nabarmendu izaten dugu hizkuntza-politikaren garrantzia baina gutxitan konturatu ohi gara, ostera, “hizkuntza-politika” aipatzen dugun bakoitzean, substantiboa politika dela eta adjektiboa, aldiz, hizkuntza. Eta politika ez dugu euskaldunok soilik erabakitzen.
Izan ere, iparraldeko euskaldunen proportzioa hegoaldekoena baino handiagoa izan arren, euskararen gizarte-osasuna zatia hobea da hegoaldean iparraldean baino, besteak beste hemengo hizkuntza-politika hangoa baino hobea delako.
Aldi berean, Arabako Errioxan eta Nafarroako Erriberan euskararen egoera oso antzekoa bada ere, Errioxan ofiziala da eta Erriberan ez, lekuan lekuko politikak horrela agintzen duenez gero. Ez gehiago eta ez gutxiago.
Honek ez du balio Euskal Herrirako bakarrik. Esaterako, indio aimarak askoz ere gehiago dira Bolivian, euskaldunak Araban baino; baina Juan Jose Ibarretxe laudiotarrak euskaraz ikasi behar izan du inguruko tribu guztien lehendakari izateko eta Evo Morales aimarari ez diogu, ostera, sekula berba bakarra ere aimaraz entzun, jaiegunetan eguzki-lorez jantzi eta bere burua indigenen salbatzailetzat azaldu arren.
Horretara, ez ahaztu gero gramatika-kontu hau, gramatika baino zer edo zer gehiago da-eta: Hizkuntza-Politikan, politika da substantiboa eta hizkuntza, berriz, adjektiboa. Bai Senperen eta baita Zornotzan ere.
Deia, 2008.05.26
