Beti da aurrenengo aldi bat
Ariam
Madrilgo Metroan sartu eta, beste hainbat lagunekin batera, zutik geratu behar izan dut, eserleku guztiak hartuta, non jarri ez baitago. Horra non, ordea, dantzudan albotik, behetik gora datorkidan ahots leuna, otzana:
Perdone señor, quiere Vd. sentarse?
Harri eta zur geratu ez ezik, beldur naiz ez ote dudan zeharo minduta ere hartu uste gabeko eskaintza eta, bat-batean, noraezean edo, diotsat zakar samar, haserre antza:
No, por favor!
Eta, nire gehiegizko harridura arrazoitu gurarik edo, lotsati, ezartzen dut:
Perdona, es que me has sorprendido. Es la primera vez que alguien se ofrece a levantarse para que yo me siente… esas cosas ya no se estilan…
Berak, berriz, irriparrez, gozo eta apal asko, baina irmo:
Las buenas costumbres no hay por qué olvidarlas.
Eta aurrerantzean jarraitzen dugu elkarrekin hitzegiten, lehengo eta oraingo ohiturez, egungo gazteen jokabideez, noizdanik helduak ote diren zaharrak etab.
Ariam (atzekoz aurrera) zaio izena. Valentziarra. Ingeles irakaslea da Madrilgo unibertsitate batean, 18-22 urte inguruko irakasleak ditu eta, nonbait, lanbidez daki zertaz ari den.
Nirekin doazen lagunek argitzen diote, txantxetan: “Kontuz gero honekin, kazetaria da-eta, kontakatilu hutsa. Blog bat du eta edozer jartzeko gauza da”:
Blogen bat al duzu?
Bai, baina zerbait idazten badut ez da ezkutuan izango. Emaidazu telefono-zenbakia eta aurrez abisatuko dizut.
Berehala ematen dit, birritan pentsatzeke, eta nik:
Whatsappik izango duzu, ezta?
Bai…
Ba. orduan, zure argazkia ere izango dut…
Eta barre egiten du, lasai asko.