Nekeak lausotutako begien itsutasuna
Oier Guillanek berak aitortu bezala, bere olerkiak “poesia eta hausnarketaren erdi bidean” omen daude, taxuz eta zentzuz. Haren ustez, bere gairik garrantzitsuenak denboraren joan-etorria eta hartaz jabetu ezina omen dira.
Daitekeena gero, ez diot nik poetari bere poesiaren nondik norakorik azalduko, baina benetan uste dut Oierren emaitza nekez litzatekeela ulergarri oinarri-oinarrizko sentimenduetatik horren hurbil ez balego, eraz eta moldez horren xumea ez balitz, itxuraz bederen, horren baliabide gutxi erabiliko ez balu.
Oierrek badu, bai, berba urriz eta jario-ekonomia handiz inoren bihotzeraino iristeko abilezia aparta. Eta hori, 35 urtez, nekez izan daiteke apropos landutako altxorra, norberaren baitan oharkabean sortarazitako barne-egituraren edota barne-pentsamoldearen oihartzuna baizik. Gehiago datxekio ideiak ulertzeko moduari, hitzak elkarren ondotik lotzeko erari baino.
Nekatuta zaudenean, oihu egin nahiko nizuke kontuz, nekatuko zara nekatuta egoteaz.
Edo nekatuko naiz ni, nork daki, nekearen nekez, begiak ixten dituzunean, ikusezin bilakatzen bainauzu.
Baina gaur ez da bihar, negar egingo dugu elkarrekin, atseden emango diogu nekeari.
“Nekearen nekez, begiak ixten dituzunean, ikusezin bilakatzen bainauzu…” Zenbat gaizki-ulertze, zenbat maitasun-galera eta zor, zenbat eskasia eta zabarkeria, zenbat gatazka, birrinketa eta hondamendi gero… nekeak lausotutako begien itsutasunez!