Naziobako estatua
Urrunegi joan barik, Espainian zein Frantzian milioika hiritar dira euren burua abertzaletzat ez dutenak eta identitate-kontuak jende “baserritar” samarrari bizkarreratzen dizkiotenak. Ez dira antza konturatzen abertzaletasuna eta nazio-nortasuna aldarrikatu beharrik gabeko normaltasun hori euren abertzaletasunaren eta nortasunaren monopolioa besterik ez dela.
Daniel Innerarityk (El Nuevo Espacio Público. Espasa Calpe, 2006) salatu bezala, liberalismo klasikoari leporatu dakiokeen akatsik larrienetakoa zera da: gizabanakoen arteko berdintasunaren aldarria egin arren, ez dela gauza izan ohartzeko gizabanakoen berdintasuna egia izan dadin beharreko dela gizabanakoen talde, kultura eta lurraldeen berdintasuna ere betearaztea. Hau da, gizabanakoen berdintasun soila baino defenditzen ez bada, erabat zigortuak gelditzen direla minorien talde, kultura edo lurraldeen aldeko postura egiten duten hiritarrak.
Filosofo bilbotarraren ustez, arazo hau konponduko bada, ezinbestekoa izango da orain arteko espazio publikoaren ustezko unibertsaletasun eta neutraltasuna birplanteatzea, orain indarrean dagoena erabat unibertsala eta neutrala ez delakoan.
Hau da, modernitateak erlijioa eta espazio publikoa bereizi eta estatu konfesionala gainditu zuen bezala, behar beharrezko dela estatua eta nazioa ere elkarrengandik aldentzea eta, beraz, estatu konstituzionala eta nazionalitatea bereiztea: fede edo sinesmen-esparruan ezezik, nazio eta nortasun-alorrean ere “laikua” izango den estatu modernoa alegia.
Deia, 2008.03.24
