"Napoleon" eta euskal nanopilulak

Napoleon lau urterako proiektua da, Europako Batasunaren eraginez hogeita bat unibertsitate, enpresa eta erakunde biltzen dituena, 11 milioi euroren aurrekontuaz. Euskal partaidetza Polymat Institutuaren bizkar dago, Euskal Herriko Unibertsitatearen donostiar kanpusean, Jose Maria Asua kimika-ingeniaritza katedradunaren zuzendaritzapean, Ibon Aranberri kimika-fisika doktorea, polimerotan aditua hain zuzen ere, tarteko.

Baina zertan datza Polymat Institutuaren ekarria? Ba, nolabait llabur-llabur esateko, nanoteknologien esparru barruan, nanopartikula hibridoen ikerketan. Nanoa metro bat zati mila milioi da eta hibridoa, berriz, partikula akriliko eta biobateragarrien arteko ezkontza. Akrilikoaren ezaugarririk nabarmenena geruza bihurtzeko ahalmena da eta biobateragarriena, ostera, medikuntza-erabilpena. Ondorioz, nanopilula txiker-txikerrak dira, begi bistan ikusteko baino dezente txikiagoak, banan-banan ezezik, milioika hartu beharrekoak.

Adibide gisa, denok dakigu esnetan olio edo koipe-tantak daudena, nahiz eta ikusi ez. Ba, era berean, pentsa aixa modukoa, sumatu ere sumatzen ez diren milioika nanopilulaz gainezka. Pilula bakoitzaren geruza akrilikoa litzateke eta barrua, ostera, biobateragarria, medizina alegia. Ba, horixe.

   Ibon Aranberri