Mollarriko kontrabandistak eta laminak

Mollarri leku liluragarri horietakoa baldin bada neretzat, eibartarra izaki,  zer ez ote da gero zarauztarrentzat izango! Jakina, nik ez nituen entzutez baino ezagutu joan zen mende hasieran (1906-1923) bertan eraiki ziren mea-biltegia eta kargalekua, baina haien hondakinen artean ibilia naiz ezkutuka mutikotan  eta barreneko hondartzan neskatan, berriz, nerabezaroan.

Ez,  nik ez nuen Asteasuko burdinarik han sekula ikusi baina bai, ostera, kargalekuak utzitako azpiegituraz baliatuz, 1950eko hamarkadan arrunt asko eta duintasunez handiz --trikornioak agertzen ez ziren artean-- kontrabandoan aritu ohi ziren baserritarrak ezagutu. 

Izan  ez nintzen inoiz kontrabandisten gaulanetan izan, baina labar-barreneko hondartzan ikusi nituen, estreinako,  sekulako eguzki-sartzerik ederrenak eta neskato-titi haziberririk politenak.

Geroztik, Mollarri erabat aldatu da. Sagastiarteko baserri zaharra non denik ere ezin egun sumatu. Kanpinak, parkinak,  tabernak, sagardotegiak, txakolindegiak... zarata eta abarra. Ez da giro, ez behintzat orduko girorik.

Baina, zer gerta ere, aparteko ikuspegiak lehengo lepotik jarraitzen du, hankaz gora txarartean zegoen mea-biltegia eraberritu dute eta segurutik, itsasbeheran, bi isurialdeko hondartza berriak zabaltzen jarraituko du egunero… egunero birritan gainera. Laminak falta, ordea.

Mea-biltegi zaharberritua. Atzekaldeko mutur puntta Orioko sarrera eta, ostean, Igeldo barrena Donostiara bidean

Mea itsasoratzeko kargalekuak, labar-barrenean. Gure paradisu ezkutua, nerabetan

Atzekaldean, zutik, Mollarri baserriko nagusia, semea (kontrabandaria) eta gure izeko, 1955 inguruan, sagastiartean. Erdialdean, arreba, ama eta naizen hau. Belauniko, aita eta lehengusua. Arreba eta biok baino ez gara bizi.

Getaria, Mollarri gainetik ikusita