Mimosa, ansiolitiko samarra

Mimosak, gero eta gehiago, industrien auzokide 

Mimosa (Acacia dealbata, arantza zurixka) australiarra omen da sortzez. Egun, Kantauri itsasbazterretik Biarnoraino nonahi agertzen da, tarteka-marteka, euskal lurralde euritsu guztietan. Inoiz gutxitan hiruzpalau zuhaitz elkarrekin; gehien-gehienetan ale solteak, han-hemenka, beti ere baserri-ondoan, basetxe-alboan eta, azken bolada honetan, baita lantegi-inguru eta industrialdeetan ere.

Hiru omen dira bizitzan zehar egin beharrekoak: liburua idatzi, guraso izan eta zuhaitza landu. Honelatsu omen dio atsotitz txinarrak, azken bolada honetan Jose Martí olerkari kubatarrari leporatzen zaion arren.  Eta hiru ideia horiek ez omen dira behingo hiru erabakien (argitaratu, ernaldu, landatu) lekuko, etenik gabeko kemenaren (adimena, ardura, zaintza)  adierazgarri baino.

Niri zuhaitz bi landatzea egokitu izan zait, eta biak bizpahiru urteren buruan. Bata, Jerusalemgo Bake Oihanean, 1980an, Israelgo helduen hebraieratze-sistema ezagutzeko  Euskaltzaindiak eratutako txangoan zehar;  eta bestea 1983an edo, Euskal Telebista abian jarri bezain laster nik neuk atarian landatzea erabaki nuenez gero. Nago lehena olibondoa izan  ote zen; bigarrena, aldiz, seguru, mimosa. Aurrenaren berri ez dut harrezkero jakin --han iraungo al du!— Bigarrena, ostera, joan zen hamarkadako zuzendaritzak errotik kendu zuen, ez niri galdetu zergatik.

Jakin ere ez dakit zergatik baina, negu goibeltsu eta udaberri argitsu arteko zubigintzan, mimosa betidanik iruditu izan zait ansiolitico samarra.