Lazkano bergararra, Bilboren bihotzean

Ez dago arteaz batere ulertu beharrik Arkitekturatik naturara deritzan erakustaldian gustura sentitzeko.  Ez dago inondik ere pinturaberarik izan beharrik Lazkanoren margolanen aurrean barne-muinetako emoziorik sumatzeko. Pintoreak berak adierazi bezala: Emozioen ateak irekiz, hausnarrean jartzen gaituen eraikuntza intelektuala da pintura.

Lazkanok gazte-gaztetatik izan du “esku ona” marrazkitarako. Berezko teknikarik ez zaio sekula falta izan. Behar bada “ondoegi” pintatzen zuen,  pintore ona izateko horrenbesteko trebetasunik behar ez omen zen garaietan. Izan ere, bere erabakirik garrantzitsuena ez zen pintore izan nahia, bere belaunaldiko giroari muzin egin eta, bere kautan,  zer gerta ere, pintura hiperrealistari ekitea eta jarraitzea baino.

Laurogeitaka koadroren artean bada zer hautatu baina, aukeran, handienetatik hiru azpimarratuko nituzke. Batetik, “Alvar Aalto argiaren bila Arratzun”, finlandiarraren omenezko baso berdexka. Bestetik, “Gure Uzelai zeruan zarana” deitu itsaso-puska galanta, Jose Mari Uzelai zenaren hodeiez jantzia. Eta, batez ere, etxera eramateko modukoa (etxean sartuko balitzait, jakina) “Giacometti Gorbeian galduta”.

Aipagarri,  bestalde, Arte Ederretako Museoaren beraren gorazarretan Lazkanok egindako pintura-sail joria. Aitak eraman izaten zuen txikitan Bergaratik Bilbora, eta museoa omen da, artistaren iritziz, Bilboren bihotza. Bilborena alegia, ez Bilbokoa. Artista dena artista baita, baita honelako ñabarduretan ere.

Ikusi beharreko erakusketa… nahiz eta urtean behin bat baino ikusi ez.

Jesus Mari Lazkano eta "Giacometti Gorbeian galduta"

Giacomettiren "Gizon ibiltaria" Gorbeian zehar