Labezomorroen irudi-aldaketa
Irudi-aholkulariak era oso profesionalez lan-egitasmoa aurkeztu zien demorik landuenaz. Lehenik diagnostikoa, egiazko egoera bertatik bertara aztertzeko, eta gero, ondotik, jarduera-proposamena. Aurrekontua ez zen inondik ere merkea, baina labezomorroek erabaki zuten egoera hartan ez zegoela luzaro jarraitzerik eta, aurrera egingo balute, hil-ala-bizikoa zela zerbait egin beharra.
Bi hilabete luze behar izan zituen kontsultariak hainbat inkesta egin, informazioa bildu, erantzunak interpretatu, dena metodologiarik aukerakoenaren arabera galbahetu eta arazoaren ardatzik, giltzik zein maratilarik funtsezkoenak laburbiltzeko.
Txostena argia eta esanguratsua bezain mortala izan zen. Merkatuaren eta iritzi publikoaren adierazkin guztien arabera labezomorroak beltzak ziren, zoko zikinetan aritu ohi ziren, ilunpean eta ezkutuan bizi, ez zuten jendearekin harremanik, umeek ez zituzten maite, emakumeek sekulako higuina zien eta gizonezkoek, berriz, mespretxu nabarmena. Txosten beldurgarria gero. Zerbait egin beharra zegoen. Zer egin, ordea?
Irudi-kontsultariak lasaitu zituen, dena kontrolpean zegoela eta hurrengo hiruzpalau astetan jarduera-proposamena aurkeztuko ziela agindu bezala, diagnostikoa erabat landua baitzen, norabide argiak eskaintzen zituen eta tunelaren barrenean argi-izpiak sumatzeko arrazoi dezente baitzegoen.
Bost astebete geroago aholkulariak labezomorroen goi-zuzendaritza bilarazi zuen eta power point koloretsuaz jarduera-proposamena aurkeztu. Lehen eta behingoz irudi korporatiboa aldatu behar zen. Ez zegoen aurrenengo aurrekontuetan sartuta baina zalantzarik ez gero merezi zuena. Aurrerantzean, “labezomorroak” izen zaharkituari muzin egin eta Mozorro-klabea delakoa indarrean jarri, betidaniko hizki berberen ordena modurik kreatiboenaz eraberritu ostean. Logotipoaren itxura, aldiz, goitik behera aldatu beharko. Ez zen aurrerantzean beltza izango, tximelataren denetariko margoez baizik eta, hain zuzen ere –hona mataza guztien korapiloa!-- aurrera begira landu beharreko irudia tximeletarena izango zen. Tximeletarena?
Bai, Tximeletarena. Ikerketa guztiek zindo bezain sendo frogatzen zuten jendeak –gehientsuenek bai, behintzat-- tximeletak gogoko zituela, tximeletak lorez lore aritu ohi zirela, beti ere argitan, udaberri-girotan, pinpilinpauxan hegan, eta hil ostean ere, jendeak koloretako kaxetan gorde ohi zituela, maitasun handiz jagon beharraren beharrez.
Labezomorroak ikaragarri poztu ziren, zoragarri begitandu zitzaien jarduera-proposamena, izugarri eskertu zuten kontsultariaren sorketa-lan baliotsua, faktura ordaindu zioten pozarren eta agur esan aurretik, algara bizitan zihardutela, norbaitek galdetu zuen apal asko:
-- Eta… orain zer? Hau nola egiten da?
Eta irudi-kontsultariak, atea itxi ahala:
-- Ah bai, hori bai, hori egunean-egunean ikusi behar da.
