Jose Ignazio Vicuña, mutil ona, lagun hobea
Beldur zen, ez zuen inondik ere ukatzen, amaiera gogorregia ez ote zitzaion suertatuko baina, “zorionez”, atzenengo egunetan uste baino lasterrago joan da maldan behera, lasai eta bakean, familiaz inguratua. Goian bego, Vicu.
1940eko hamarkadan jaiotako belaunaldikoa zen Jose Ignazio Vicuña. Eibarko kale eta etxe bonbardatuen artean hazi eta jolasean ikasi zuen gerra osteko andana. Larre motzekoa. Arrazionamendu-txartela zein hauts-esnearen banaketa publikoa ezagutu eta eskolan Cara al Sol kantatzen ikasi behar izan zuena; baina, aldi berean, baita, nerabezaro goiztiarrean, Eibarko industriaren susperraldi bizkorra bertatik bertara ezagutzeko abagunea ere izan zuena. Tailerretan kale-bazterreko iturri-ura potijotan jasotzen eta edaten zen garaia.
Jose, ezer bazen, gizakume ona zen, on puska, lagun maitakorra, barriketabakoa, sekula haserretzen ez diren horietakoa; txotxolokeriarik ez, maltzurkeriarik bapez, zer gerta ere laguntzeko prest. Zintzoa eta leiala.
Ez zitzaizkion beti gauzak erraz gertatu. Armagintzaren gainbeherakadak kale gorrian utzi zuen 55 urte inguru zituela eta Eibartik 700 kilometrora aurkitu behar izan zuen lana, erretiroa hartu arte. Gogotik zaildu behar izan zuen, baina beti kementsu, adoretsu, datorrena datorrela bizitzak aitzakiarik merezi ez duelakoan.
Azken aldiz elkarrekin bazkaldu genuenean berak gonbidatu ninduen. Lasai zegoen, patxadaz, “me ha tocado Luis, me ha tocado”. Zer esan hilzorian egon arren, berak animatzen zaituen adiskideari?
Goian bego, Jóse. Es más que probable que no nos volvamos a ver nunca, pero como si nos viéramos. Un abrazo.