Jazza: unean uneko unea, liparra
Sarrera gisa erretorika nabarmenaz galdetu bezala, zer da jazza? Jazza ez da honezkero Mississippiko ibarretan txirikordatutako erritmo afroamerikarren koktela. Jazza “instantea” da, unean uneko unea, liparra. Ordu eta erdiko liparra, Gonzalo Tejada (txelo elektrikoa), Angel Unzu (1) (gitarra klasikoa) eta Iñar Sastre (piano klasikoa) hirukoteari amain emanez gero.
“Luna” (Gonzalo Tejada, 1990) ereslan sarituaz hasi eta “ez usteko” azken propinaraino ez zen, jakina, jazz peto-petorik falta izan, "estiloen arteko hesiak hausten dituena", baina ezta folk, pop, bossanova eta herri-doinurik ere, nork bere kasa egindako sasibukleak eta inprobisazio-jokoak (2) tarteko. Ikuskizun edo, hobeto esan, “entzukizun” aparta bezain atsegin eta asperrezina.
Programa eklektikoa, "irekia eta gertukoa, era guztietako entzuleentzat", han-hemenka hartutako jatorriez osatua. Amaiera aldeko herri-doinu errumanierrak direla eta, Gonzalok berak aditzera (3) eman bezala, azpimarragarri da zein hurko ematen duten sarri eslabiar, hebrear, arabiar edo palestinar aireak… Zergatik elkarrengandik hain hurbil sumatzen ditugun herri-doinuak ez dira gero…?
1) Ezin ahaztu Angel Unzuren partaidetza, Mikel Laboarekin batera, 2006ko Zurriolako hondartzako ekitaldian, Bob Dylanen kontzertuaren ataritan.
2) Sarri pentsatu izaten dugu inprobisazioa "bigarren" mailako musikagintzan baino ez dela ematen. Baina , besteak beste, Bach eta Mozart izan omen ziren sekulako inprobisatzailerik handienak.
3) Gogotik eskertzekoa, ez baitira ohikoak erraztasun txukunez mintzo diren musikarien aurkezpen eta azalpenak.
.
.