Jakin ez ala jakin nahi ez?

Azken bost urteotako lepotik burua. Hurrengo hilabeteetan eskariak murriztu egingo dira, BPGa jaitsi, enpresak itxi, lanik eza zein EREak gehitu eta lanpostuak gutxitu. Egoera benetan latza, antza. Eduardo Zubiaurre ADEGIren lehendakariak “eragile guztien arteko egitasmo elkartua” aldarrikatu du, 80eko krisialdian bezala, osterantzean “denok elkarrekin ondoratu ez gaitezen”. Enpresari eibartarraren ustez, krisia “herri-erakundeek eta sindikatuek uste baino larriagoa da”.

Eduardo Zubiaurrek besterik esan arren, ordea, nik ez dut sinesten krisia inork uste baino larriagoa denik. Ene iritziz, jakin nahi duten guztiek ondotxo dakite zein larria den aurrez aurre dugun krisialdia. Gauza bat da ez jakitea eta beste bat jakin nahi ez izatea edo ez ikusi egitea. Ostrukarena egitea, alegia.

Azken adibiderik esanguratsuena Spanair hegazkin-konpainiaren ixtea da. Mundu guztiak (erakundeek, bankuek, sindikatuek…) zekien enpresak kristoren zuloa zuena, “airetik” bizi zena, behia antzutua zegoena, maldan behera zihoana. Baina zenbakiek ematen ez dutenean gertatu beharrekoa gertatu da eta komunikabideei jaramonik eginez gero badirudi inork itxaro ez zuen albistea izan dela, sekulako ezustea gertatu izan balitz bezala. Nonbait ez dago ikusi nahi ez duena baino itsu handiagorik. Komeni ez zaigunean ez dugu ikusi nahi izaten, norbaitek (auskalo nork) miraria egingo duelakoan edo.

Bai, segurutik enpresariek interesak dituzte… baina nork ez du interesik? Kolore bateko zein besteko erakundeek ez al dute kolore bateko zein besteko interesik? Sindikatuak interesik gabeko aingeruak al dira? Lanik duten eta ez duten langileen interesak berdinak al dira. Jubilatuen eta lan berri bila ari diren gazteen gurariak antzekoak ote?

Liderra falta da, buruzagia, orkestra zuzendaria, interes bateratua. Krisia tristea da, baina tristeagoa elkarri kontuak hartzen ezer egiteko gauza ez izatea.  

Sarako elizaren erlojua