Industriarik nahi al dugu?
Alegia…
Industriarik duten herrialdeak industriarik ez dutenak baino garatuagoak eta aberatsagoak dira.
Industria-lanpostu bakoitzak 2,9 lanpostu eragiten ditu inguruan. Zerbitzu-lanpostuko, ostera, 1,5 baino ez.
Egungo euskal Barne Produktu Gordinaren %30 euskal industriaren esportazioei zor diegu.
Ongizateak, iraungo badu, balantza komertzial positiboa eskatzen du. Eta balantza komertziala positiboa izango bada, esportazioak inportazioak baino handiagoak izan behar dira. Eta esportazioak gehitzeko, gero eta lehiakorragoa izan behar da.
Lehiakortasuna berrikuntzari atxikia dago. Eta berrikuntzak fabrikazioari dario. Fabrikaziorik ez den herrialdeetan ez dago berrikuntzarik, industria-berrikuntzarik behinik behin.
Galdera ezinbestekoa da: barrena bostehun urteko industria-memoria duen herri honek industriari eutsi nahi dio ala muzin egin? Erantzun biak dira zilegi, jakina. Baina ezin dena zera da: industriak eragiten duen ongizateari eutsi nahi izan, industriari muzin eginez. Edo, industriaren alde gaudela esan baina, aldi berean, industria berberari ukatu garatzeko behar dituen baldintzak.
Urteak dira Eibarko forjariek salatzen zutela garai haietako enpresariek oinarrizko baldintzak baino askoz gehiago zeukatela. O! Tempora, O! Mores!
Ez badute entzuten
arrazoia ongi,
ematen ez baigute
behar aña guri;
su emango diogu
geure Fabrikari
eta nagusiaren
etxe guztiari.
(Gaur forjariak) zortzigarren bertsoa, Eibar Kantuz Kantu liburutik aterata.
Eskerrak Antxon Narbaizari.