Helduleku askoko maisu-lana
Narratzailearen emazteari (Zu) pankreako minbizia diagnostikatu izanak, munduaz zuen perzepzioa aldatzen dio senarrari eta “ordutik beste bat du munduan egoteko eta munduan sentitzeko modua”.
Saionobela gisako dietario hibridoa omen, obraren egikera. Kazetaritzatik hurbilago, nonbait, autorearen begirada, fikziotik baino. Haatik, “Kazetaritza Berria” (Non-fiction Novel) delakoaren ildotik, eta, horretara, zer gerta ere, beti, Lertxundiren beraren ikuspegitik.
Idazleak badaki bera dena, hain zuzen, “biluztea eta aitortza lizunkeriatzat hartzen dituen gizarte bateko parte”. Baita aitortu ere, idazlearen beraren literatura-gaixotasuna “Zuren minbizia baino lizunagoa dela, ez baitu ezer errespetatzen. Ezta Zuren gaixotasuna ere”.
Inondik ere itxaro ez zuen trantze horretatik abiatuz, Lertxundi literato helduak eta Lertxundi kazetari behatzaileak elkarlanean hausnartu dute makinatxo bat "helduleku", emaztea bereak galtzen joan ahala, oinazeaz, sufrimenduaz, eutanasiaz zein osasun-sistema publikoaz, baina baita duintasunaz, sinesmenaz, arteaz, literaturaz, umoreaz edo bizitzaren ederraz ere.
Horren ataka gordin eta latzaren aitzinean durduzatzeke, saioa ez da inondik ere goibel edo etsigarria, adoretsua baizik. Gogotik inarroslea bai, baina beti ere erabat suspergarria. Errotik baiesten duena zein “harrigarria den gizakiok daukagun egokitzapenerako ahalmena”.
Funtsean amodio-historia sakona, inbidiagarria, maitasun-aitortza zehatzik inon aipatu ez arren: “Laster berrogei urte egingo ditugu elkarrekin”.
Kontakizun limurgarria, taxuz eta zentzuz. Irakurgai gozagarria, eraz eta moldez. Maisu-lana.
Zinez, poztekoa da, hainbeste kanpoko best-sellerren artean, gure Herriko idazle batek euskaraz idatzitako liburu sakon bat, eta halere irakur erraza, topatzea. Amatiñok dioen bezala, ez da testu goibel edo etsigarria, adoretsua baizik; bizitzari eta heriotzari neurriak hartzen jakin izan duen idazle, eta senar, kementsu baten oparia! Milesker Andu!