Harroak xumea plagiatzen duenean

Nonbait, Vicente Arrizabalaga ikertzaileak berdintsuegitzat jo ditu Alex Turrillas debarrak orain lau urte idatzitako xehetasunak (“El honor de un gran marino debarra”. Deba aldizkaria, 74. zenbakia, 2009) eta Arturo Pérez Reverte idazle ezagunak jasotako (“Un marino decente”. El Semanal, 2012.01.07) zertzeladak.

Vicente Arrizabalagak idazlan biak alderatu ditu eta enbor berekoak direla frogatu, beti ere nabarmenduz, Turrillasen ekarria Pérez Revertena baino hiru urte lehenagokoa dela eta, gainera, debarrak bibliografia zehatza eskaini zuen bitartean, murtziarrak ez duela iturririk ziztrinena ere aipatzeko ahalegin txikerrik egin.

Arrizabalagak ez du inondik ere plagio larritzat salatu espainiar akademiko ospetsuaren jarduera, baina bai apal-apal adierazi, kazetaritzan zilegi samarra den arren inoren lanaz baliatzea, beti ere dezente dotoreagoa dela iturria aipatzea, are gehiago Pérez Reverteren kinkan, ez baita alferrik akademiko harroxko hau aurretik plagioz salatua, epaitua eta erruduntzat joa izan (Gitano, 2000).

Zerk darama Arturo Pérez Reverteren mailako idazlea azpijanean inorenak kopiatzera? Gehiegi idatzi beharrak? Arrapaladan hartutako konpromiso guztiei erantzun ezinak? Biltegia agortu izanak? Gai berririk ezak? Goiari eutsi ezinik erdipurdiko “beltzez” baliatu beharrak?

Auskalo gero, baina, zer gerta ere, ze premia du gailurrean dagokeen idazleak jendaurrean barregarri bezain lotsagarri geratzeko?

Arturo Pérez Reverte eta Alex Turrillas