Hain urrun eta hain hurbil
Filmaren afixa
Gutxiena da, kasu honetan, filma ona ala txarra den (onetik gehiago), umoretsua edo ez (entretenigarria bai, behinik behin) eta “Vaya Semanita”ren eskolaren txertotzat hartu ote daitekeen (nabarmen, bai).
Esan bezala, ordea, hau guztia hutsaren hurrengoa baino ez da, filmari darion euskal “naturaltasun” hiperbolikoarekin alderatuz gero. Kontua besterik da.
Kontua da, gehiegikeriaz gainezka, filma topikoz josita dagoela baina, ezin bestean egiazko esterotipoetan oinarritua eta, beti ere, komertziala, publiko handien ulermen eta identifikazio-mailari egokitua. Eta orduan… tatatatxaaannn!
Filma frantsesa baldin bada, frantsesentzat egina…
Filmak islatzen baldin badu Iparraldeko euskal gizartea…
Iparraldeko euskal gizarte horrek hegoaldekoaren topiko berberak betetzeaz gainera, gidoiak ez baldin baditu mugak askorik bereizten...
Hara non, orduan, muga guztien gainetik eta topiko guztien azpitik, benetan Herri bat gara... baita frantsesentzat ere!
Eta hauxe izango da, segurutik, barren-barrenean, hainbati gutxien gustatu zaiona.