Grazie!

Hogeita hamahiru urteren bueltan Igor Antonek irabazi du. Baita Euskaltelek zein euskal txirrindularitzaren zaleek ere, jakina. Eta, segurutik, antza denez, 33 urte geroago errekonkista bailitzan ospatu dutenek ere. Baina, inork galdu al du? Ba… duela 33 urte Euskal Herritik pasatu ez zedin ahalegindu zirenek bai behintzat.

Zenbaitek esango du Espainiako Itzuliaren antolakuntza horretan guztian ez dela sekula interesik falta izan. Behar bada, ez. Baina nork esan du interesik ezaren erantzukizuna interesdunarena baino handiagoa denik?

Igor Anton

Hainbatek ez dakien arren, "las primeras carreras que se corrieron a nivel nacional fueron promovidas por los fabricantes de bicicletas de Eibar". Alegia, Juanjo Sebastianek gogoratu bezala: “este afán por dar a conocer la bicicleta llevaría a los eibarreses a organizar la conocida Eibar-Madrid-Eibar o Gran Premio de la República en 1935, de carácter internacional y de cuatro etapas: Eibar-Burgos 171 km. Burgos-Madrid 198 km. Madrid-Burgos 242 km. Burgos-Eibar 170 km.”

Txirrinduzaletasuna aurretik zetorren, jakina. Bestelako daturik azaltzen ez den artean, badirudi gure inguru honetako lehen txirrindulari-lasterketa 1910ean eratu zela, Eibar-Elgoibar-Eibar joan etorrian zehar. Hasieran marka komertzialen arteko lasterketak omen ziren, eta txirrinduari txirrundulariari baino garrantzi gehiago eman ohi zitzaion. Giro hartan, 1924an antolatu zen aurrenengo Pedalaren Jaia (ikus argazkia, Untzagan) eta urte berean sortu Eibarko “Club Deportivo”a. Baita hiru urte geroago “Club Ciclista” ere.

Arrate Igoera, Bizikleta Eibartarra, Euskal Herriko Txirrindulari Itzulia, Espainiako Vuelta nahiz han-hemenkako ziklo-kros lasterketak izan, txirrindularitzaren zaletasun ikaragarria ezagutu genuen 1952tik 1974ra bitarteko "urrezko garaian":   orduan arraroa izaten zen "Vuelta España"ren etaparen bat Eibartik ez pasatzea: 1959. urtean, Eibar-Gasteiz erlojupekoa korritu zen eta hantxe zegoen munduan sekula izan den txirrindularirik maiteena eta ezagunena: Fausto Coppi. Eibartarrek egun hartan Italiako txirrindularia ikusteko aukera izan zuten; zaletu asko eta askoren bihotzetan oraindik bizirik dirauena.

Egun hartan ez genuen eskolarik izan eta lagunok Ipurua aldera abiatu ginen, Kaskarrengua baserri-barrenera, noiz Fausto Coppi mito handia Elgetara bidean pasatzen ikusiko. Nonbait ordurako ez zegoen gure izarra gorputzaldirik onenean eta --bart gertatu izan balitz bezala gogoan dut--, atzeetan (igelaren pareko ipurdi eta izter ikaragarri galantak zituen) eskua jarrita, bultza edo egin genion. Bizikleta gaineko jainkotzat genuenak, berriz,  saiheska begiratu eta esan zigun: “grazie”.

Fausto Coppi