Gontzal Mendibilen Arrupe-puzzlea

Ikuskizuna ikuskizun, hiru alderdi azpimarratu nahi nituzke nik San Inazio egunaren ilunabarrean ikusi eta entzundakoaren ondotik. Aurrenik, Gontzal Mendibilen produkzio-zentzua; ondoren, bere aktore-gaitasuna; eta azkenik, 'last but not least',  Jesusen Lagundiaren ausardia.

Nire isiltasun hau, lehen eta behingoz, ikusentzule arrunta gogoan izanik burututako musikala da. Segurutik Gontzal Mendibilek beste hainbat aukera –edo tentaldi-- berritzaileagorik izan zezakeen, baina Pedro Arruperen bizitzaren zeharreko nondik norakoa adierazteko, besteak beste, Haendel, Bach, Louis Armstrong, Pablo Sorozabal, Bitoriano Gandiaga edo Mikel Laboa taula berean elkartzeko gauza denak ondotxo asko daki zer nahi duen eta zertan ari den.

Indartsua, berriz, Aita Arrupen janzkeraz, soinez eta arimaz ordu bi luzez mozorrotzen den Gontzal Mendibil aktorea. Gidoiak abian jarritako hitzak, berriz, neurtuak eta zuhurrak. Zail gero gehiago esatea horren berba urriz. Gontzal Mendibilen esanetan, Aita Arrupe zehatza bezain zorrotza da, eta beti ere adierazkorra.

Auskalo, azkenik, zein den Aita Santua eta Aita Arruperen arteko solasaldiaren azken esangura, baina harako isiltasuna oihu zoli eta salatzaile bihurtzen da musikalaren hogeigarren ekitaldian.

Aita Barturen (2007 Sabino Arana Saria) jesuitak kontatua da, Hegoameriketako misioetan ari zela Aita Arrupe generala bisitari joan zitzaionekoa. Pare bat egunetan hantxe izan omen zuen Erromatik joandako nagusia eskolak, ospitaleak, tailerrak eta ortuak ikuskatzen baina batere baloraziorik egin gabe, ordea. Azkenean, ostera, alde egiteko hegazkin-eskaileran, Aita Arrupek esan omen zion: “Por cierto, Padre Barturen, todo muy bien, de diez. Pero no esperaba otra cosa siendo Vd. de Bilbao”.

Gontzal Mendibil ez da, ez,  bilbotarra baina, nonbait, hurbil samarrekoa.

 Nire isiltasun hau