Giza-faktorea: elkar hartu eta onartu
Pasarte hau eta 1985etik 1995ra bitarteko pasadizo hura guztia kontatzen digu John Carlin kazetariak EL FACTOR HUMANO. Nelson Mandela y el partido que salvó a una nación liburuan. Ez, ez da abentura-nobela, han-hemenka bildutako informazio-puzzlea baino, ziztu bizian irakurtzen dena eta, amaiera aldez aurretik ezagutu arren, irakurlea errotik hunkitzeko gauza dena: Nel-son! Nel-son! Nel-son!
Euskal irakurlearen alderditik istorioak badu aparteko ikuspegi berezirik. Hala ere, oso oker ez banago, hirurehun orrialdetan zehar behin baino ez da harako “prozesu” hitza aipatzen eta ez gero, gehiago, zorioneko “nazio-eraikuntza”.
Bestelako gertaeren eta zertzeladen gainetik, liburuaren hipotesiak gogotik nahi du adierazi zein garrantzitsua den kirola gizartea bateratzeko orduan baina, esanak esan, tesiak azpimarratzen eta frogatzen du, ordea, funtsezkoena giza-faktorea dela. Alegia, nabarmen bezain arrunt asko esateko, Nelson Mandela ez zela lehen mailako kirolaria izan, primerako limurtzailea baino.
Bai, segurutik, kirola oso garrantzitsua da gizartearen emozioak suspertzeko eta elkarganatzeko, baina are garrantzitsuago jendearen aldez aurretikako jarrera eta buruzagi politikoen –zer gerta ere— elkarrekin konpondu nahia.
Nelson Mandelak pozarren hartu zuen, bai, hegoafrikarren batasuna; baina, ordurako, barrena hamar urte zeramatzan etsaiak gozatzen eta ez garrazten, baretzen eta ez axatzen, limurtzen eta ez uxatzen.
Elkar hartu eta onartu