Edukira salto egin | Salto egin nabigazioara

Tresna pertsonalak

Eibarko peoria, San Blasa baino hobia
Hemen zaude: Hasiera / Blogak / Amatiño / Frantziaren menpekotasuna

Frantziaren menpekotasuna

Amatiño 2015/09/13 00:05
Frantzia, 2022. Hauteskundeetako bigarren bueltako norgehiagokan geratu dira Front National eta Fraternité Musulmane alderdiak. Ohiko ezkerrak (PS) eta eskuinak (UMP), aukeran, islamdarren alde bozkatuko dute, Marine LePen-i botorik ez ematearren. Gobernua osatzerakoan, alderdi musulmanak nasai samar jokatuko du, Hezkuntza arloan izan ezik. Ondorioz, emakumeek janzkeraz aldatu beharko dute, lanari utzi eta ezkaratzera itzuli. Hezkuntza-sistemak inoizko aurrekonturik oparoenak izango ditu, islamari men egingo dioten unibertsitate-irakasleei soldata hirukoiztuko zaie eta bizpahiru emazte gazte-gazte eskainiko; eta etxera joatea nahiago dutenei, berriz, sekulako pentsioa, alde egin dezaten lasai.

Frantzian inoizko polemika (politikoa gehiago, literarioa baino) sortarazi duen “Soumission” (Anagrama, 2015) nobelak kritika orotarako jokoa ematen du eta, segurutuik, gaia, unea eta autorearen maila ezaguna gogoan izanda, aparteko idazlantzat joko du edozenbatek, arrazoiz; baina, irakurle eskasa baino ez naizen aldetik, zilegi bekit esatea ez ote den infantil samarra.

Lehen eta behingoz, ez da sinesgarria. Frantziako gizartea ez da –zer esanik ez emakume frantsesa— sei hilabetean horren nabarmen aldatuko, Houellebeck egileak besterik iragarri arren.

Bestetik, Houellebeck-ek iruzur egiten du. Pertsonaiak eszenaratzen ditu ia-ia nondik norakorik gabe, idazleak nahi duena esanarazten die eta orrialdeetatik kanporatzen ditu nolabaiteko sententzia edo epilogo mamitsuak (?) libratu ondoren.

Horrez gainera, ikaragarria iruditzen zait Houellebeck-ek behin eta berriz azaltzen dizkigun bi planoen arteko orekarik eza. Batetik, goi mailako diskurtso jantzia, filosofikoa, intelektuala edo, gutxienez, sakon-gura. Eta bestetik, berriz, titiak, ipurdiak eta zakilak. Nik ez dut esango plano bi horiek elkarrekin bizi ez direnik, baina bai ordea ausartuko adierazten, Houellebecki berari gaizki digeritutako obsesioren bat edo beste datxekiola.

Eta gehiago. Batek dakit Michel Houellebeck misoginoa den ala ez, baina “Sumisión” nobelaren idazlea… auskalo! Islamdarren emakumeekiko jarrera ezin zaio, jakina, autoreari egotzi, baina François protagonista frantsesarena... hmmm.

Houellebeck frantziar idazlerik onenetakoa da; izugarrizko gaurkotasuna du; etorkizuna, edonor kezkarazteko bestekoa; osagai guztiak ditu... baina, behar bada, ez du atarramenturik onena atera politika fikzio edo ukronia honek.

-oOo-

 “A fuerza de melindrerías, zalamerías y vergonzoso peloteo de los progresistas, la Iglesia Católica se había vuelto incapaz de oponerse a la decadencia de las costumbres. De rechazar clara, vigorosamente, el matrimonio homosexual, el derecho al aborto y el trabajo de las mujeres. Había que rendirse a la evidencia: llegada a un grado de descomposición repugnante, Europa occidental ya no estaba en condiciones de salvarse a sí misma, como no lo estuvo la Roma antigua en el siglo V de nuestra era. La llegada masiva de poblaciones inmigrantes impregnadas de una cultura tradicional marcada aún por las jerarquías naturales, la sumisión de la mujer y el respeto a los ancianos constituía una oportunidad histórica para el rearme moral y familiar de Europa, abría la perspectiva de una nueva edad de oro para el viejo continente. Esas poblaciones eran a veces cristianas; pero por lo general, había que admitirlo, eran musulmanas”.

.../...

“Ahora, el Partido Musulmán de Bélgica acababa de llegar al poder. En general se consideraba un acontecimiento importante, desde el punto de vista del equilibrio político europeo. Naturalmente ya había partidos musulmanes nacionales que formaban parte de coaliciones de gobierno en Inglaterra, Holanda y Alemania; pero Bélgica era el segundo país, después de Francia, donde el partido musulmán contaba con una posición mayoritaria. El tremendo fracaso de la derecha europea tenía en el caso de Bélgica una explicación simple: mientras los partidos nacionalistas flamenco y valón, con diferencia las primeras formaciones políticas en sus respectivas regiones, nunca habían logrado entenderse y ni siquiera habían entablado un verdadero diálogo, los partidos musulmanes flamenco y valón, sobre la base de una religión común, habían llegado fácilmente a un acuerdo de gobierno"

Iruzkina gehitu

Erantzuna formulario hau betez utzi dezakezu. Formatua testu arruntarena da. Web eta e-posta helbideak automatikoki klikagarri agertuko dira.

Galdera: Zenbat dira hiru ken lau (idatzi zenbakiz) ?
Erantzuna: