Ezezagunak 0 – Claudio Bravok 2
Futbol-zaletasunak gutxitan izan ohi du arrazoizko esplikaziorik eta, are gutxiago, talderen baten edo besteren aldeko atxikimenduak. Zergatik familia berean --gurean behintzat-- ume bat da zurigorria eta bestea, aldiz, txuriurdina? Auskalo.
Gure ilobarik nagusiena futbolzale amorratua da. Zazpi urteko neskatila, futbolean zoragarri egiteaz gainera, Eibarzale zintzoa da, baita txuriurdina ere, eta, kanpora begira, Messiren Bartzelona du ezagun eta maite. Atzo, berriz, Txileren alde egin zuen nabarmen.
Egia esan, hainbat ordu lehenago Espainiaren alde zegoen, bera “española” zela agiri-agirian aitortuz; baina partida hasi orduko konturatu zen, nonbait, Espainiako jokalarien artean ez zegoela aparteko zirrararik eragingo zion ezagunik inor eta Txilekoen artean, aldiz, Claudio Bravo atezain “donostiarra”… Besterik gabe, errealaren elastiko aproposa jantzi, Txile animatzeari ekin eta… baita pozarren irabazi ere.
Sarri askotan arrazoi politiko bila aritu izaten gara azalpenik ez duena azaltzeko, arrazoi politikoen azpian, batere politikoak ez diren arrazoirik ezak izan daitezkeena jakiteke.
Ni bat nator Euskadik, Euskal Herriak edo dena delakoak Espainia limurtu beharko lukeela uste dutenekin. Baina honek ez du esangura Espainiak ez lukeenik ahaleginik egin behar euskal gizartea erakartzeko.
Beldur naiz, ordea, ez batzuok eta ez besteok ez dugula elkar ezagutzeko behar besteko ahaleginik egiten. Bai, badakit honezkero irakurleren batek pentsatu duela: "Ahalegina? Zertarako elkarrekin bat etortzeko ahaleginik egin? Bakoitza bere bidetik eta kitto!"
Ni ahaleginak egitearen aldekoa naiz, ordea. Hori da, hain zuzen, irakurle horren eta nire arteko aldea. Aldeetako bat, behinik behin.
Erreferentzia ezagunen onura