Ez da erritmo-kontua
Duela 36 urte, 1974an, ETA(m)k euskal gizartearen salbatzailetzat izendatu zuen bere burua, hiru urte geroago ez zuen Txibertako bileran alderdi abertzaleen erronka demokratikorik onartu, euskal hiritarrik gehienen aurka burruka armatuaren aldeko apostua egin zuen, geroztikako tren guztiak galdu eta, oraintsuago, Lizarrako zein Loiolako zubigintzak hautsi.
Auskalo zer azaldu behar ote dien orain bere jarraitzaileei egoeraz jabetu daitezen, baina ez behintzat gainontzekoengana etorri historia berridatzi nahirik. Ez da hiruzpalau hilabeteko erritmo atzeratua, hiruzpalau hamarkadako zoramenaren porrota baizik.
Ez da erritmo-kontua, ideologia-kontua baino. Ez da aski esatea burruka armatuak ez duela “orain” balio. Onartu ere onartu behar da ez dela inondik ere zilegi armaz lortu nahi izatea hauteskundez hauteskunde galtzaile ateratzen den aldarri politikoa. Giza-eskubideak gizakien eskubideak dira, ez lurraldeenak.
Zeure buruari galdetzen omen diozu ea ze biderik dagoen "EHko nahiak lortzeko". Ahaleginduko natzaizu erantzuten baina, aurrenik, galdera zertan den zehatz uler dezadan... zeintzu dira gogoan dituzun "EHko nahi" horiek?