Zaharrenetik zaharrenera

Ikaragarria da hamar urteren bueltan zein aldaketa handia izan den. Oraintsu arte gure seme-alabak ziren ilobak eta gure gurasoak, berriz, aitona-amonak. Baina, konturatu orduko, seme-alabak dira guraso eta geu, berriz, euren seme-alaben aitona-amonak. Horra non, ia jabetu barik, etxeko zaharrenak garen!

Nere aita zenaren lagun-taldea urtean behin bildu izaten zen Legarreko ospitalearen elizatxo-atarian. Nere adin berekoek gogoan izango dituzue kaperak aurrekaldean zuen leiho biribil samarra eta atarian zeuden hiruzpalau harmailak. Dekorazio hartan jarri ohi ziren elkarrekin argazkia ateratzeko artean bizi zirenak, hildako lagunen aldeko meza ostean.

Makinatxo bat urtean, meza beretsua eta argazki berdintsua. Ezin nik jakin meza barruan aldaketarik ote zen baina kanpoko argazkian behintzat aldaera dezente nabarmena: urtero-urtero, aurrekoan baino lagun bat edo beste gutxiago bertaratzen zen-eta. Ikusita nago umetan aitaren hogeitaka lagunen arteko argazkia eta ezkonberritan, aldiz, hamabi-hamalaukoa. Ez dakit zein urtetan laga zioten elkarrekin mezatara joateari, baina badakit hainbat urte lehenago utzi ziotela meza osteko argazkia ateratzeari.

Dena dela, harrigarri zein laster pasatzen garen gazteenetakoak izatetik zaharrenetakoak izatera. Hegaztadaren letxe gero!

Ciriaco Mendizabal ("Amatiño", Bergara) aitxitxa eta Segunda Lete ("Olazabal", Antzuola) amama, euren zortzi ilobekin, 1954an edo. Erdi-erdian, goitik behera, Maite arreba, Iñaki anaia eta ni neu. Anartean gutarteko laugarrena, Xabier, jaiotzeke. Amatiñoko aitxitxak nik orain dudan adin berbera zuen.