Etorkizuna adosteko gai liratekeen politikoak ditut amets
Ez dela serioa diot, arazoa ez delako frackina bai ala frackina ez. Arazoa da euskal gizarteak zenbat energia behar duen jakitea, eta behar duen hori zelan lortu nahi duen erabakitzea. Auskalo zein energia-mota, baina beti ere iraunkorra, lehiakorra eta segurua izango den energia. Ez da gero batere erraza unean uneko energiarik aproposena hautatzea, are zailago ostrukarenaz eztabaidari muzin egiten bazaio.
Finlandiak, hainbat urteko informazio eta eztabaidaren ondotik erabaki zuen energia nuklearraren aldeko apostua egitea. Eta ez, burutik jota daudelako. Hainbat energia-mota elkarrekin alderatu ostean erabaki zuten, C02 isuririk urriena, kosturik merkeena eta errusiar menpekotasunik murritzena eskaintzen zizkiena, nuklearra zela. Balantzan jarri eta finlandiarrek pentsatu zuten arriskutsuago zitzaiela errusiar inbasioa nuklear holokaustoa baino. Eurek jakingo dute zergatik.
Iazko azaroan, Donostiako San Telmo Museoan Gipuzkoako Foru Aldundiak antolatutako energia-jardunaldietan barrena, Kataluniako independentziaren aldeko hizlariak bere aberriaren energia-mapa azaldu zuen jendaurrean. Baita inbentarioa egiterakoan Ascó eta Vandellòs zentralak sartu ere. Eta gainera, ausart asko, aurrez aurre esan: “Y os preguntaréis qué haríamos con las nucleares… pues mantenerlas. La independencia energética de Catalunya es impensable sin ellas”. Baina, hala ere, adierazgarriena ez zen izan kataluniar hizlariak zein garbi zituen gauzak, ezpabere bertako entzuleen artean zegoen euskal abertzale, ekologista eta anti-sistema andanaren artean inork –inork gero— ez zuela ahorik ere ireki! Harri eta zur… Mutis por el foro.
Energia hil ala bizikoa da, edozein herrigintza proposatzerakoan, eta gure artean zenbait interesek eragin duten energiaren kontrako aiherkundea ezin dohakabeagoa eta malurusagoa da euskal gizartearen kaltetan. Nago jarrera (edo estrategia?) honen oinarrian ez ote dagoen Lemoizko zentralaren kontrako ETAren jokamolde sarratsa.
Ez. Ez deritzat serioa PSEren jarrerari, duela bi urte Patxi Lopez lehendakaria izan baitzen haustura hidraulikoaren berri eman zuena albiste on gisa. Ez deritzat serioa PPren jarrerari, ez baita serioa gasik ote dagoen ere jakiteke miaketarik txikiena debekatzea, hirurogei kilometrora itxita dagoen zentral nuklearra berriro ireki nahi den artean. Eta ez deritzat serioa EAJren buruzagitzarik ezari, txoriak uxatzea ez baita uzta biltzeko aski, aurretik hazirik erein ez bada.
Energia kontuetan, ez dago balio absoluturik. Ezein ez da beharrezkoa baina denak dirateke osagarriak, neurri batez zein bestez iraunkorrak, lehiakorrak eta seguruak diren bitartean. Nik ez dut askitzat jotzen unean-unean zer nahi ez duen baino erabakitzeko gauza ez den Legebiltzarra.
Hurrengo belaunaldiarentzako energia-egitasmoa adosteko gai liratekeen politikoak ditut amets.
Eta, adosteko, denek galdu beharko lukete zerbait, denok irabazi genezan.
