Eskarpinak

Horixe dok, hain zuzen be, gaztian eta zaharran arteko aldia. Nere illobarik nausiñak noiz helduko jiharduk egun guztian zihar. Noiz peorako tinbrera helduko, noiz argixa emetatzera allegauko, noiz bere alturan ez daguanik behinguan eskuratuko.  Munduan neurrixak haundiegixak dittuk beretzat baina, iñok esan biharrik barik be, bajakik noiz-edo-noiz helduko dala. Nik, ostera, iñok esan biharrik barik be, bajakixat gero eta gitxiago ahal izango dotela. Nere illobia, noiz goixari helduko, eta bere aitxitxa, ostera, zelan goixari eutsiko. Bata maldan gora, egunero ikasten; bestia maldan behera, ikasittakua egunero ahaztutzen.

Zaharrori geratzen jakun inddarrik bakarrenetakua amorrua dok, zailldu biharra, etsi gura ez izana, makurtu nahirik eza. Izan be, ez gero uste izan eskarpiñ barik oiñutsik bañau naizenik. Berakatz-sopa xehetzeko sukaldian erabili izaten doten egurrezko koillara luzekiña hartu --hoteletako armarixo hutsetan egoten dan kaltzadore modukua--  eta... dsanba, barrura. Tradiziñua eta innobaziñua, ezin gero alkarreaz hobeto uztartu.

Dana dala, holako kaltzadoren bat erosi biharko juat edo, bestela, hurrengo hotelekua ostu, lantzian behin  granujakerixan bat egitteko baiño ez badok be.