Ergelen mendekua, argentinarren eran

Gustura eta barrezka (algaraka, noizbehinka) ikusten den fílmak primerako aktoreak (helduak, batez ere) biltzen ditu, garai ezaguna (Corralitoa) oroitarazten eta trajikokomedia (ergelen mendekua) patetikoa (justizia poetikoa) eskaintzen, non “onak” (inozoak, gizagaixoak, tentelak, ergelak, ezjakinak, txiroak, tolesgabeak, boludoak...)  aitzakiarik gabeko onak diren eta “gaiztoak”, berriz, maltzur-maltzurrak.

Guztia ere, gehiegikeriez josia (nire Buenos Airesko lehengusuei jaramonik eginez gero), etenik gabeko etorria, hitz-joko aberatsak eta ironia zorrotza argentinarrak dira bete-betean, nahiz nabarmen sumatu, Espainiako publikoarentzako argibide-ahalegin interesatua, ez baitu ekoizpenak alferrik lortu espainiar Gobernuaren, RTVEren zein Movistarren babesa.

Aipagarri, behar bada, Antonio Fontana (Luis Brandoni) “anarkistaren” ekarpen filosofikoa, Bakunin… Peron eta gainerakoak tarteko. Are gehiago kontuan izanik Brandoni, aktore argentinarrik ezagunenetakoa izateaz gainera, politiko eta sindikalista polemiko samarra ere izana dela.

Zer nahi delarik, berriketabako filma, pare bat ordutan erritmoari eusten diona, ondo amaitzen dena, pozarren ikusten diren horietakoa, eta ez, “Ventajas de viajar en tren” delakoa bezala, ikusentzuleak amaitu aurretik aldeginarazten dituztenetakoa. Ez, segurutik, pelikula txarra delako, batere atsegina ez delako baizik. Baina hau beste kontu bat da.

Ricardo Darín, Verónica Llinás eta Luis Brandoni, nor baino nor, antzezle onak.