Egitasmoa, metodoa baino aipagarriagoa
Lehenak ezer gutxi eskaintzen du eta, behar bada, protagonisten eta ikusentzuleen arteko tartea gehitu, handitu eta areagotu baino ez du egiten. Hurbildu beharrean urrundu, alegia. Bigarrenak orain dela hiru hamarkada inguru telebistaraino iritsi zen metodoaren berri eman nahi digu. Eta, hirugarrenak erakusten digu bizitza zein zaila izan daitekeen, normaltasuna zein gutxi baliotzen dugun eta, zer gerta ere aurrera egiteko, gizakiak zein ahalmen handiak dituen bere erraietan.
Ezin zalantzan jarri elkarren berri jakiteko Arrieta ahizpek azken hiru hamarkadotan landu duten metodoa, “begiez idazteko” modua. Baina, aldi berean, zalantzarik ere ez gero, teknologia digitalen ondotik egun badirela 1979an ez ziren aukerak, hautuak, tresnak eta lanabesak. Izan ere, beldur naiz zorioneko metodoa txalotu nahi duen dokumental berberak ez ote duen, azkenean, haren anakronismoa salatzen.
Eta bitartean bada, bastidore artean, kontakizun ikaragarri gordin eta latza --Arrieta ahizpen egoera eta egoera horri sendo, zindo eta gogotik aurre egiteko irmotasun eta balentria eredugarriak— edozenbat sekuentziatan zerbait gehiagoren zain edo faltan geratzen dena.
Hitz batez, komunikazio-metodo bakan bat asmatu duten bi elbarrituren historia kontatzen digu dokumentalak. Baina behar bada, aukeran, askoz ere garrantzitsuagoa bi “baliaezinek” euren kabuz baliatzeko egunero eskaintzen diguten erakustaldia.
Auskalo Lourdesen eta Mentxuren metodoak gaitasun-etsaminarik gaindituko ote lukeen gaur egun. Euren kuraiak eta kemenak bikain asko, ordea!
Lourdes eta Mentxu Arrieta