Donostiako Zinemaldiaren errutina miresgarria
1953-2002
Segurutik bada, urtean zehar, Donostiako Zinemaldia baino jaiegun, hitzordu, ikuskizun edo programa nabarmenagorik, baina nekez, bederatzi egunetan, egunero, hainbeste saio eta jende elkartzen dituenik... nazioarteko ohiartzun eta guzti.
Donostiako Zinemaldian denetarik --eta ez zinemaz soilik-- izan dugu 1953an, diktadura-garairik latzenean, ia ezustean sortu zenetik hona baina, 65 urte geroago, “Festival de San Sebastian” (50 años de rodaje. Diego Galán, 2002) delakoaren sorrerako helburua bestelakoa izan arren, gaur egun Euskal Herria mapamundian jartzen duten hiruzpalau erreferentzietako bat da Zinemaldia.
Dezente asko dira 65 urte eta ez dut nik esango aurtengoa izan denik ederrena, baina bai, ordea, adierazten ausartuko, urteak joan eta urteak etorri, gero eta sendoago eta errotuagoa iruditzen zaidala, gero eta irmoagoa, gero eta errutina miraritsu eta miresgarriagoan.
Ikustekoak dira, egunero, txartel-leihatiletako hilarak, interneteko ahitze lasterrak, sarrerako jende-errenkada goiztiarrak eta, ezin bestean, behin eta berriz, gainezka egindako aretoak. Segurutik, erritutik asko du denak, baina astebete luzez 170.000 ordaintzaile liluratzeko gauza den ekinaldiari ez zaio batere gutxiespenik zor.
Ikusentzulez, glamourrez, sorkuntzaz eta industriaz, Donostiako Zinemaldia da euskal zeruan urtero dir-dir egiten duen konstelazioa non, hogeitaka sistema ezberdinetan, berrehundaka filmek (aurten, zehatz, 213), bakoitzak bere planetaren berri ematen duen, hala aurtengo Urrezko Maskorraz jabetu den "The Disaster Artist" burugabekeriaren esperpentoak, nola Altzoko Handiaren tristurak, Constantin Popescuren ("Pororoca") egonezinak, Wiili Herold desertorearen ("The Captain") krudeltasunak edo Borja Cobeagaren ("Fe de erratas) kritika latzak… beti ere etarren gaineko kritika (gaztelaniaz), eta ez etakoei buruzkorik (euskaraz), Harkaitz Canok nabarmendu bezala.
Antolaketaz, kudeaketaz, programaz, partaidetzaz, publikoz, mediaz zein, oro har, giroz, Donostiako Zinemaldiaren konstelazioaren urteroko errutina miresgarria da ni gehien txunditzen nautenetakoa.
Dave Franco eta James Franco anaiak, "The Disaster Artist", aurtengo Urrezko Maskorraz jabetu dira