Distantzia motzeko haurrak

Nik ulertu ulertzen dut telefono-opariaren nondik norako hau, ez dut ordea oraindik ulertzen nor arraiok ordainduko duen, gero, telefono horien kontsumoaren faktura. Gure aita zenak sarri esan ohi zuen bezala, “oraingo gazteok lehenago ikasten dabe gastatzen irabazten baino”.

Behar bada, gero eta eskuko telefono gehiago saltzen delako baretu dira telefono horien antenen kontrako protestak. Teoriaz, zenbat eta telefono gehiago, hainbat eta antena indartsu gehiago, eta, beraz, protestak ere gehitu egin beharko lirateke... Baina ez, aldrebes gertatzen ari da. Telefonoak normaldu eta etxeko egin ahala, antenak ere geureganatu egin ditugu aldi berean.  

Orain 30 urte ez zen eskuko telefonorik baina, ez pentsa gero, orduan ere bazen irrada kaltegarririk. Lehen telebistatzarrak hasi zirenean etxetan sartzen, pantailetatik ahalik eta urrutien jartzen genituen umeak, telebistaren irradak kaltegarriak zirelakoan.

Orain, ostera, haurrak telebistaren aurrez aurre jartzen ditugu, bertatik bertara begira, irraden batere beldurrik gabe. Ez dakit zergatik den: oraingo telebistek irradarik eragiten ez dutelako, umeok ordenadore aurrean aritu daitezen entrenatu nahi ditugulako ala, besterik gabe, etxeko gelak gero eta txikiagoak direlako...

Pirritx eta Porrotxen kopinak “made in China” izan arren, distantzia motzekoak dira gaur eguneko umeak.