Berdintasuna
Aurreko ostirala, hilak 21, Muskizko Somorrostro Irakasgunean Marcelo Gangoiti Sariaren emanaldia. Urteroko sariketa, urteroko bilera, urteroko hainbat aurpegi ezagun, lankide zahar eta aspaldiko lagun. Besteak beste, bost urte luze eta zail (1999-2004) elkarrekin lubaki berean jardundako kazetaria. Kaixo, aspaldiko, zer moduz emaztea, alaba eta gainerakoak?
Ez ondo. Banandu egin naiz. Edo, hobeto esan, banandu egin naute.
Egun batean, afalostean, esan zidan: “gauza bat esan behar dizut”. Ba zuk esan. “Konturatu naiz ez zaitudala maite eta, beraz, ez du zentzurik elkarrekin jarraitzeak”.
Hurrengo egunetan deitu zidan bere abokatuak. Kontuak, ondasunak eta horrelakoak konpontzeko. Oso pasarte txarra, gogorra. latza. Baina hori da gutxiena. Alaba kendu dit. Berak erabaki ez nauela maite eta nik alaba galdu. Ez da batere justua.
Ez dakit benetan zer den justua, zer esanik ez laguna lur jota ikusita. Bai, jakin badakit beste bertsioren bat ere izango dena, gauzak zeharo konplexuak direna badakit. Baita denentzako irteera egokiak aurkitzea zaila dena ere. Baina baten batek ekin beharko lioke behingoz berdintasuna non hasten den eta non amaitzen azaltzeari.
Bat nator zuk diozunarekin: "Banaketari ekiteko orduan, helduak bere buruari baino, bere seme alabei begiratu behar die". Nik ez dut esaten Salomonenak egin eta umea bi zati berdinetan banatu behar denik. Baina nork erabakitzen du zer den onena seme-alabentzat?
Gurasoen artean erabakitzen baldin bada, berdintasunaren seinale da.
Aldez aurretik uste baldin bada amaren aukera hobea dela, hori ez da berdintasuna.
Eta, dena dela, amak epailearen erabakia betetzen ez baldin badu... ba zuk jarri izena.