Akihito, Euskal Herrian
Bai, 1973ko urriaren 15ean behintzat Muskizen izan zen, urtebete lehenago abian jarri berria zen Petronor findegia bertatik bertara ezagutzeko asmotan. Petronor zen ordurako –eta orain ere bada— espainiar estatuko findegirik handiena eta munduko enperadorerik antzinakoenaren arreta merezi izan zuen.
Ez zen bakarrik etorri. Agerraldian lagun izan zuen mutil-puskak “karrera“ egin du geroztik eta biei harrera eskaini ziena, berriz, Enrique Sendagorta Aranburu enpresari bizkaitarra (Sener Ingeniaritzaren sortzaile), Bilboko Portuak eta Muskizko findegiak elkarrekin osatuko zuten apostu estrategikoaren aintzindari eta aita pontekoa.
Enrique Sendagorta Petronorren lehendakaria, bi printzeren artean, Japoniako Akihito eta Asturiasko Juan Carlos, 1973an
Oi, Amatiño! Akihito, garai haietan, ez enperadore, ez jainko, ez zen oraindik. Gaur bai, enperadore denez, jainko ere bai. Eta jainko horrek hitz egin digu oraingo honetan bere eskutik kanpo dauden arrisku apokaliptiko horretaz. Grezia Klasikoaren tragedia gogorarazten dit kontu honek: jainko, heroi eta gizakion gainetik dagoen patuan oinarrituriko ezinbertzeko drama tragiko hura, alegia. Batik bat, iberiar bazter hauetako politikari (eta sindikalista) heroiko hauen determinismo estoikoa ikusita. Nonbait, hauek erranen balute bezala: "Gure eginkizuna gizakiona da, hau da, gizakion bizimoduaren jarraipena segurtatzea; jainkoen eginkizuna, beraiek jakinen dute zein den; eta azken beltzean, bi eginkizunek talka egiten badute elkarrekin, horixe dugu geure patu tragikoa, geure eskutik kanpo dagoena"... Horretan al datza iberiar arrazionalismoa, Zapatero, enpresari handi eta estatar sindikalisten arrazionalismo "mende-eta-baldarra"?