Abentura-nobela eta tragedia-poema
Auskalo. Hain dira berdinezak eze, nekez direla alderagarriak. Bai, biak dira zinema, nobela eta poesia literatura diren neurri berean, baina ez dakit ba nik erkagarriak ote diren.
Argo ipar-amerikarra da, heroi-mundua, atzerri-politika eta xenofobo samarra; Hollywood eta teknologia; ekimena, presa, heldu ezina; fikzioa gainditzeko besteko errealitate aztoratua. Sekulako zurrunbilo bilbatua, maisuki txirikordartua, nahiz gero trantze larritan elkar ezagutu duten pertsonaiak lauak izan, lañoak, hotzak, urrunak, nortasunbakoak. Eta, jakina, ondo amaitzen da.
Amor europarra, ostera, geldoa geldorik bada, astitsua, laxoa, erloju gabekoa; ez da heroi ezagunik eta, izatekotan, ez du behatzailerik izango, ez medailarik jasoko. Protagonistak musika-adituak dira, irakurzaleak eta, antza, ez dute telebistarik ere. Sekuentziak bizitza bera bezain latzak eta gogorrak dira, ikuslea ezeroso sentiarazteko bestekoak. Eta, jakina, txarto amaitzen da.
Argo, inoiz gertatua izan arren, abentura-nobela da. Gutako inork sekula bizi izango ez duena. Amor, aldiz, inork asmatutako historia bada ere, tragedia-poema da, gutako edonork bizi lezakeena.
Argo, larunbat arratsaldean eta erdi lotan, telebistaz ikusteko moduko thrillerra. Amor, berriz, igande-arratsean eta zinean, neska lagunari helduta barneratu beharreko drama.
Auskalo Argo Amor baino hobea ote den. Halatsu erabaki berri dute adituek. Eta hala izango da. Baina, nik neuk behintzat, Sanjuanak aurretik Argo erabat ahaztuko dut eta, behar bada, Amor, ez dut urtetan burutik kenduko.