Mikel Atxaga bidegilea

Urte Berriarekin batera zutabe honek galdu du euskal kazetaritzaren dekanoaren partaidetza. Urte zaharrarekin batera Mikel Atxagak "agur eta adio" esan eta, 30 urte luzez hutsik egin gabe aritu ostean, ez duela gehiago zirrikitu honetan idatziko agindu digu. Zahartu samarra sentitzen dela, beti gauza beretsuak errepikatzen ari ote den susmoa duela eta ordua dela gazte jendeari lekua uzteko.

Mikel Atxaga (Urnieta, 1932) 1965etik aurrera euskal kazetaritzan koskortu ginen gazteon maisurik maisuena izan zen. Orduan ez bezala, segurutik milaka gazte izango dira gaur egun Atxagaren hutsunea betetzeko lain, baina nekez gero bat bera ere haren idaz-jario jatorraren eta gauzarik zailena modurik errazenean kontatzeko ahalmenaren jabe.

Atxaga sekula gehiago itzuliko ez diren garaien lekuko aparta dugu. Berak esan ohi duenez "errepublikanoa jaiotzez", Errepublikan jaioan alegia,baserritarren sindikatuaren biltegian aritutako apaiz langilea izan zen 1960eko hamarkadan, "Francok Elizari eman ohi zion soldata jaso nahi" ez zuelako. Apaiz izateari utzi ondoren, berriz, Zeruko Argia astekariaren zuzendari, argitaratu aurretik ale osoa zentsuratik pasatu behar izaten zen garaietan.

Zenbaitek besterik uste arren, Mikel Atxaga ez da inoiz euskaldun sutsua izan, euskaldun hutsa baizik. Bada gero alderik. Ez du sekula erdaraz idatzi beharrik sentitu eta, are gutxiago, tentaldi hori gainditu beharrik izan. Demokraziaren atarian ere, Felipe Gonzalezek Donostian emandako lehen prentsaurrekoan (1976), Mikelek euskaraz galdetu zuen. Eta, egia esan,erantzunak ez zuen galdera gaztelaniaz egin izan balio baino oihartzun gutxiago izan.

Mikel Atxaga orain 40 urte arnasberritu zen euskal kazetaritzaren bidegile isila dugu. Larre motzeko bidegilea. Ziurren ziurrenean jaioko dira bai berriak, baina Xabier Letek esan bezala, "izan zirelako gara", eta Mikel bera dugu gu guztion aita pontekoa.