La historia (no) me absolverá
Kubak ezagutzerik merezi ote duen galdetzen didatenei baietz erantzun ohi diet. Baina ez polita, merkea edo sexuala delako, geratzen zaigun turismo politikorik interesgarrienetakoa delako baizik. Berandu baino lehen Fidel Castro hil egingo da eta nekez iraungo du Castrorik gabeko castrismorik.
Castrismoak etsai amorratuak bezain defendatzaile sutsuak ditu. Batzuoi zein besteoi ez zaie arrazoirik falta. Munduan ezer gutxi da zuri-zuria edo beltz-beltza. Ugariena grisa omen eta Kuba ere grisa da, bere ozkarbi argi eta hodei ilun galantekin. Munduan denetariko egoerak daude eta ez dago guztiak Europako demokrazia aberatsaren ikuspegitik aztertzerik.
Europatik ikusita Kuba ez da behar bada sistemarik eredugarriena, baina egia ere bada Karibeko herrialderik gehienekin alderatuez gero dezente eredugarria dela. Eta bertako politika –edo politikarik eza-- kritikatzen denbora galdu beharrean, komeni ere komeni da Habanako Iraultza Kubatarraren museoa bisitatzea hainbat jarreraren nondik norakoa hobeto ulertu ahal izateko.
Baina, aldi berean, komenigarri ere bada gogoratzea Castro, Che Guevara, Cienfuegos, Hechevarria eta beste hainbat armetan jaiki zirela Batistaren kolpe militarraren aurka eta, irabazi arren, ez zirela gero agindu zuten demokrazia indarrean jartzeko gauza izan. Segurutik 1959ko Kuba “Ameriketako putetxea” zen, Batista kapitalistaren erruz. Baina, ia 50 urte geroago, Kuba hainbat europarren sexu-azoka da, Castro marxistaren lotsaz.
Ametsak amets dira dirauten bitartean baina, jira eta buelta, ezer ez da luzera konpontzen gizarteari ondarerik oinarrizkoena ukatzen baldin bazaio, alegia: Askatasuna. Izan ere, Batistarekin zein Castrorekin, Kubak ez du azken sei hamarkadotan hauteskunderik ezagutu. Batistaren diktadura militarrak Castro atxilotu zuen 1953an. Eta 27 urteko iraultzaile gazte harek bere aldarria jakinerazi zuen orduan: “La historia me absolverá”. Ba... ez, historia demokratikoak ez behintzat.