“Gran Torino”: Clint Eastwood-en mitoak dirau
Giroa –Estatu Batuen kultura, hizkuntza eta ideologia aniztasuna-- ez da inondik ere berria Clint Eastwooden filmografian. Ezta gaia –autojustizia— ere eta are gutxiago gero indarkeriaren katarsia. Jatorriz poloniarra den Walt Kowalski Koreako gerraren beteranoa xenofobo hutsa dateke beltzen, horien, txikanoen zein irlandarren kontrako adierazpenetan baina, atzenean, bere bizitza eskainiko du nekez onar bide zitzakeen kanpotarren mesedetan.
Pegora aurrean eserita, Walt Kowalski larrutik aldatzen ari den gizartearen lekuko dugu. Atariko “Gran Torino” 1972ko Ford modelua da iraganeko altxor preziatua eta auzoan gero eta gehiago diren atzerritarrak, berriz, uxatu ezinezko etorkizuna. Amerikar autogintzaren krisia noizbaiteko balioen gomuta eta etorkinak, aldiz, konplexutasun berriaren adierazgarri. Hori bai, zer gerta ere, ikurrinak mastan dirau.
Botilan gordetzeko moduko filmea. Eta, argia isiotu arren, ez gero jaiki azken balada amaitu arte.
Gran Torino berdea
Zinema-aretoak gutxitan zapaltzen dituen horietakoa naiz. Gainera, pelikula gutxi ikusten ditut etxeko telebistan edo ordenagailu aurrean. Dena den, gustatzen zaizkit Eastwood zaharraren filmak. Hau ere bai, nahiz eta pentsatu aktore gazteek nekez ematen dioten erreplika Clint handiari.
Diotenez, jomugan duen hurrengo proiektua John Carlinek idatzitako "El factor humano" liburuan oinarritutakoa litzateke, Hegoafrikan Mandelak gidatutako aldaketa gai hartuta. Morgan Freemanek jokatuko luke lider beltzaren rola.
Ikusteko irrikitan nago.