“El nom que ens germana”
Hainbat aldiz egon izan naiz Generalitatearen Jauregi gotikoan, Jordi Pujol, Pascual Maragall zein José Montillaren agintaritzetan. Jauregi ederra da oso. Baina, ederra ezezik baita Kataluniako erakundeen arkitektura egiaztagarria ere. Generalitatearen lehen presidenta Berenguer de Cruïlles (1359-1362) izan zen, geroztik beste 127 joan dira, eta eraikin berria egiteko lurrak 1400 urtean erosi ziren.
Sant Jordi Areto Nagusian, aldiz, behin baino ez naiz egon, Pascual Maragall president-karguaz jabetu zenean, 2003ko abenduaren 20an, orain dela zazpi urte hain zuzen ere. Gezurra dirudi gero, zazpi urte besterik ez. Zazpi urte baino ez Maragallek 23 urteko pujolismoarekin amaitu zuela. Gabon bezpera hartan presidente berriak ikaragarrizko diskurtso ona eskaini zuen, argia, emankorra, eskuzabala, demokraziaren suspergarri eta Kataluniaren aldarrikari.
Hitzaldi hartan Pascual Maragall sozialistak zera esan zuen: Mai l'esquerra d'aquest país havia governat en un entorn de pau. D'aquí a quatre o potser vuit anys la història emetrà un primer veredicte. M'esforçaré perquè el pronunciament sigui favorable (Herri honetako ezkerrak sekula ez du gobernatzerik izan bake-giroan. Hemendik lau edo behar bada zortzi urtera, historiak lehen irizpena eskainiko du. Ahaleginduko naiz erabakia aldekoa izan dadin). Ez lau eta ez zortzi, zazpi urte izan dira baina, edozein modutan, historiaren irizpena ez da sozialisten aldekoa izan. Ez dut esango Maragallek sozialisten erronkaren aldeko ahaleginik egin ez zuenik, baina nekez ukatuko du inork haren ondokoen asmatu ezina.
Montilla, Maragall, Zapatero eta Carod Rovira Generalitatearen Jauregiko balkoian. Zazpi urte baino ez ditu argazkiak
Karguaz jabetu, diskurtsoa amaitu eta Els Segadors abestu ostean, Maragall presidentak, Generalitatearen Jauregiko balkoira atera eta, besteak beste, esan zuen: Catalunya és el nom que ens germana (Katalunia da anaitzen gaituen izena). Visca Catalunya.
Nazio izateko hiru baldintzak
Euskaldunok ez dugu zazpi mendeko jaurlaritzarik, ez egoitza gotikorik, ez anaitzen gaituen nazio-izenik. Hala ere, Gabonak aurretik gurean egon da Ramon Tremosa CiUren europarlamentaria eta nazio izateko hiru betekizunak laburbildu ditu: belaunaldi-katea, leialtasun-batura zein interes-komunitatea. Eta guztiok onartu bide diogu oinarrizko hiru baldintza horien definizioa, bete betean asmatu duelakoan eta hobeto nekez esan zitekeelakoan, Kataluniako zein Euskadiko nazioen "filosofoen harria" hirusta horretan mamituko bailitzan.
Nik ez du zalantzan jarriko hiru horiek direnik edozein nazio osatzeko baldintzak. Ukatu ere ez diot Kataluniari ukatuko hiru baldintzok betetzen dituenik. Baina, inor haserretzeke, zilegi bekit zalantzan jartzea euskal gizarteak hirurak bete izana.
Nik neuk ahalegin handia egin behar dut gurean belaunaldi-katerik hautsi ez denik onartzeko; ez dut sinesten anaia hiltzeko gertu dagokeenaren leialtasunean eta irrikaz nago, bai, ikustear dagoen interes-komunitateari ongietorria emateko.
Artur Mas eta Pascual Maragall, alderdi gotikoan