Arafat eta komunikazioa

Euskal irakasle taldea Israelen egon ginen 1980an, hebraieraren berreskurapena ezagutu eta hango esperientzia Euskadin ezarri nahirik. Garai hartan Israel adibide genuen. Besteak beste, hango helduen alfabetatzea eredutzat genuen, juduen eskoletan arabiera ikasten zen (eta alderantziz) eta telebistako filmeen (ingelesez) azpidatziak hebraieraz eta arabieraz ziren, TVEk inoiz egin ez duena alegia.

Orduan euskaldunik gehienak israeldarren alde geunden arren, gaur egun zaila da Israelen defentsa egingo duenik aurkitzea. Ez dinot nik ez dagoenik, agiri-agirian Israel defenditzen inor gutxi ausartzen dela baino. Azken urteotan Israelek komunikazioaren gerra galdu du Europan, Palestinak Estatu Batuetan galdu duen bezala.

Ez dut Sharon defendituko, ezta bere Estatu-terrorismoa ukatuko ere. Hala ere, ez dut sekula ulertu zelan arraio, Aznarren denborarik gogorrenetan ere, Espainiako egunkari eskuindarrek heroitzat jo dituzten terrorista palestinarrak.

Historia luzea da eta Europa gauza izan zen urtetako terroristarik bilatuenari 1994an Bake Nobel Saria emateko. Baina horrek ez dio palestinarren aldarriari bularik ematen, Isaac Rabin eta Shimon Peres juduek jaso zuten Nobel Sari berberak Israelen kausa behin betiko bedeinkatu ez zuen bezala. Izan ere, hirutarik inori ez zioten gaur ezelango bake-saririk emango.

Arafaten komunikazioak har asko izan ditu. Gutxi informatutako harrak, baina harrak. Erretiratu nahi ez zuen jauntxoaren harra, Intifadari sekula erabat utzi ez izanarena, demokrazia urriarena, korrupzioarena, kontu publikoak eta pribatuak ez bereiztearena eta bakerako baino gerrarako prestuago egon izan den buruzagiaren harra. Laburbilduz, bere herria galeraz galera eta galzoriz galzori gidatzen baino jakin izan ez duen mesiasen harra.

Soluzio baino arazo omen zen Arafatik ez da gehiago izango. Israelek eta Palestinak jakingo al dute bidea elkarrekin egiten. Baina gure bidea egiteko gai ez garenok ez gatzaizkie gero zer egin behar duten erakusten hasiko.