Sei hilabeteko itzalaldia

Bukatzen ari naiz Miguel Torga idazle portugaldarraren Diario (1932-1987) liburua. 1907ko abuztuan São Martinho de Anta herrian, Trás-os-Montes-en jaioa, 1995eko urtarrilean hil zen Coimbran.

Gazte garaian Brasilen igarotako urte batzuk kenduta, bizitza guztia pasa zuen Portugalen poeta eta mediku honek. Salazarren diktadurapean kartzela ezagutu eta bolada luze batez ez zioten muga zeharkatzen utzi. Iberia zuen maite, hainbat nazioz osaturiko kontinentea, bere esanetan. Eta hainbeste begiratzen zion marratik beste aldera gertatzen zenari, ezen Miguel Torga ezizeneko (Adolfo Correia da Rocha erregistroetan) Miguel hori Unamuno eta Cervantesen omenezkoa baita.

«Le he robado a la pluma los mejores momentos». Diarios de #migueltorga
Gehi bigarren irudiko propina. pic.twitter.com/0gm26leomV

— Mikel Iturria (@iturri) June 7, 2020

Gaur atentzioa deitu dit txio horretan ageri den esaldiak. «Lumari unerik onenak ostu dizkiot». Idaztea zuen gustuko, baina jarduera horri eguneko azken orduak eskaintzen zizkion, lan jardunaren nekea pilatu ondorengoak.

[ERREPORTAJEA @7k_GARA]

‘Iragan loriatsuko sektorearen eraisketa’https://t.co/br5FDxA0Sl

EHko musika talde, manager eta aretoen egoeraren lagin bat jaso du @joniubeda-k pic.twitter.com/BiD1ne4ZpL

— naiz: (@naiz_info) June 7, 2020

Torgaren lerro horiek leitu ditut arratsaldean, baina eguerdian Joni Ubedak Zazpikan zuzeneko musikari buruz egindako erreportajea irakurri dut (Iragan loriatsuko sektorearen eraisketa).

Disko berriak eta birak esku artean izoztu zaizkien taldeak (Liher eta Skakeitan), Jimmy Jazz eta Kafe Antzokiko arduradunak, Baga-Bigako Ritxi Aizpuru, Elkar estudioetako Victor Sanchez teknikaria... Beltza da marrazten duten panorama.

Kinka larrian bazegoen sektorea, oso modo prekarioan, askorentzat ez ote den musika hirugarren edo laugarren mailan geratuko. Zerbaitetan geratuz gero.

2003an Harkaitz Canori entzundako ideia bat etorri zait burura. Kultur ekitaldi bat. Lau pelakatu bertan. Norbaitek errealitatearen gordina jarri zuen mahai gainean eta Canok ez ote zen garaia sei hilabeteko kultur itzalaldia egiteko. Hau da, inori ezer esan gabe bolada luze batez etetea zuzeneko kultur ekitaldiak. Eta urte erdia igaro ondoren inork ez bazuen ezer esaten, gauzak bere horretan uztea.

Zuzeneko emanaldiei dagokienez, inoiz baino gertuago gaude. Jada ia hiru hilabete joan dira eta.

Mikel Lizarraldek Berrian The Saxophones taldea aipatu du gaur: Nostalgiaren aldarria. 2020ko martxokoa da Eternity Bay albuma.

Seis meses de apagón, este apunte en castellano.