Pablo Gonzalez kazetaria 14 hilabetez Polonian bidegabeki preso
El periodista Pablo González lleva 14 meses injustamente preso en Polonia, este apunte en castellano
Ostiralean, apirilak 28, Javier Ortiz kazetariaren heriotzaren 14. urteurrena beteko da. Eta 14 hilabete egingo ditu Poloniako presondegi batean Pablo González kazetariak eta, gainera, 41 urte beteko ditu. Dena da 1 eta 4. Edo 4 eta 1. 14 + 14 = 28.
Pasa den asteburuan, Pabloren emaztea den Oihana Goirienaren hitzak entzun nituen José Cousoren omenezko ekitaldi batean, Madrilen, esandakoak. Lasai baina tinko hitz egin zuen emakume adoretsu honek.
Euskaratu egin ditut.
Oihana, la mujer del periodista Pablo González, ha hablado en el homenaje a José Couso. Nos ha contado quién es Pablo. Nieto de un niño de la guerra, que como tantos zarpó hacia Rusia hace 84 años. Y allí nació. Vídeo 1/3 👇🏽@FreePabloGonz #freepablogonzalez pic.twitter.com/i0QB6zWcx4
— WillyVeleta (@VeletaWilly) April 22, 2023
Oihana Goirienaren hitzak
Lehenik eta behin, eskerrak eman nahi dizkiot Davidi eta Couso familiari Joseren omenezko ekitaldi honetan parte hartzera ni gonbidatzeagatik. Ohorea da niretzat, eta berdin sentitzen da nire senar Pablo González.
Dakizuenez, Espainian Gerra Zibila hasi zenean Moskura eraman zuten gerrako ume baten biloba da Pablo. Horregatik jaio zen Moskun. Baina 9 urte zituenetik Espainian bizi eta hazi da. Errusiera hitz egiten du ama hizkuntza duelako eta eslaviar filologian lizentziatu zelako, Bilboko El Correo egunkariaren multimedia kazetaritzako masterreko ikasketak egin aurretik.
Bera freelance kazetaria da, independentea, Sobietar Batasunaren osteko eremua osatzen duten herrialdeetako analisi politiko-sozialean aditua.
(2022ko) otsailaren 24an, gerra lehertu zenean, korrika joan zen Poloniara errefuxiatu ukrainarren etorrera kubritzera. Lau egun beranduago atxilotu zuten, otsailaren 28an. Ia hamalau hilabete pasa dira jada.
Ostiral honetan, apirilak 28, hamalau hilabete beteko dira atxilotu zutenetik. Bere urtebetetzea ere bada, kartzelan beteko duen bigarrena.
Atxilotu zutenean, esan ziguten hiru hilabete pasa behar zituela prebentziozko espetxealdian, epaiketaren zain. Ia hamalau hilabete, eta aldi baterako espetxealdiaren lau luzapen geroago, kartzelan segitzen du. Eta ezer aukeztu gabe jarraitzen dute, ez kargurik, ez frogarik. Horregatik, babesgabetasun horren aurrean, eta komunikabide gehienen isiltasunaren aurrean, kazetari batzuen eta hementxe dagoen Público bezalako zenbait hedabideren salbuespenak kenduta (...) babesgabetasun horren aurrean, diot, berarekiko dagoen enpatia falta horren aurrean, lagunek, familiak eta masterreko ikaskideek FreePabloGonzález elkartea eta freepablo.com webgunea sortzea erabaki genuen. Tresna hauen bidez kanpaina txikiak egiten ditugu sareetan eta saiatzen ari gara ahotsa ematen, Pablok ezin baitu hitz egin.
Zer ari gara eskatzen
Espainiako Gobernuari ez diogu eskatzen Pablo defendatzea, hori abokatuek egingo baitute. Ez genuen eskatzen berehala aske uzteko adierazpen publiko ofizialik ere, uste baikenuen bere eskumenak gaindituko lituzkeela, baina frustrazio eta bidegabekeria handiz ikusi dugu Espainiako Gobernuak hori egin dezakeela: ahalmena eta eskumena baditu, baina ez du borondaterik.
Espainiako Gobernuari eskatzen dioguna da presio politiko eta diplomatiko nahikoa egin dezala Poloniaren aurrean, Pablori eskubide oinarrizkoak, gutxienekoak eta giza eskubide direnak errespeta diezazkioten; hala nola, bisitak egiteko eskubidea eta semeekin telefonoz hitz egiteko eskubidea. Izan ere, hamalau hilabete geroago, Pablok ez du semeekin telefonoz hitz egiteko eskubiderik. Adin txikiko hiru mutil, esan dudan bezala, hamalau hilabete daramatzatenak aita entzun gabe eta gertatzen dena ulertu gabe.
Poloniako erakundeek ez dute inolako presarik Pabloren egoera konpontzeko.
Ia bi aste behar izan zituzten ofiziozko abokatua izendatzeko, berehala uko egin ziona.
Zortzi hilabete behar izan zituzten lehen bisita, eta oraingoz bakarra, baimentzeko, nirea.
Urtebete behar izan zuten abokatuari bere kasuan esku hartzeko gaitasuna aitortzeko.
Urtebete behar izan zuten interesa agertzeko, Espainiari Pablok benetan nazionalitate espainiarra duen galdetzeko, laguntza kontsularra eman diotenean.
Hamalau hilabete hauetan oraingoz konpondu ez dena askoz ere luzeagoa da: ez da frogarik aurkeztu, ez da kargurik aurkeztu espioitza akusazio orokorraz haratago. Eta egoera honetan jarraitzen dugu. Hamalau hilabete pasa ondoren.
Couso oroitzeko Pabloren hitzak
Atzo Espainiak Varsovian duen kontsulak hamaikagarren bisita egin zion eta, hari esker, zuzenean iritsi zaizkit Pabloren hitz batzuk:
Unibertsitateko ikasle gisa, gerraren aurkako protestetan parte hartu nuen, jakin gabe nik neuk kazetari gisa amaituko nuela gatazka baten, gerra baten berri ematen, zerbait izugarria. Haserre bizi izan nuen tropa estatubatuarrek hil zuten José Couso kameralariaren heriotza. Horrek argi uzten du zein garrantzitsua den gatazka-eremuetako informazioa, ahalik eta erabaki egokienak hartzen lagunduko digun iritzi bat osatzeko. Horregatik, informaziorako eskubidea defendatzen dut, iritzirako eskubidea, estatuek, zapalkuntza-zerbitzuek edo korporazioek ematen digutenaz bestelakoa. Gaur egun zaila da bereiztea non amaitzen diren interes nazionalak eta non hasten diren korporatiboak, eta alderantziz.
Jose Cousoren heriotzak, eta leku eta gatazka desberdinetako beste kide askorenak, edo nire espetxeratzeak, kazetarien beharraz, askatasun gehiagoren beharraz ohartzeko balio beharko lukete, edo hori sinetsi nahi dut behintzat.
Joseren familiari, hurbilekoei eta lagunei goraintziak. Espero dut etorkizun hurbilean hau guztiau aurrez aurre esatea, eta ez bakarrik gutun bidez, agente bat niri begira hitz hauek diktatzen ditudan bitartean.
Mundu desberdin bat, mundu hobe bat posible da.
Azken hitz hauek irakurri ondoren Joseba Sarrionandiaren Galtzetan gordetzeko koblak poema etorri zait burura, Ruper Ordorikak musikatu zuena. Puerto de Santa Mariako presondegian idatzitako poema 1980ko hamarkada hasieran.
