Korrespontsal autonomo baten komeriak

Ander Izagirrereren Cómo ganar el Giro bebiendo sangre de buey liburua irakurri dut gizonezkoen aurtengo Giroa jokatzen zen bitartean eta ez dut etapa bakar bat ikusi telebista aurrean. Giroaren bukaera hurbiltzen ari zela enteratu nintzen Egan Bernal zela lider.

XX. mende hasieratik XXI. mende hasiera honetara ekartzen gaitu Izagirrek. Eta berdin du ziklismoa gustuko izatea, faxismoa, komunismoa, bi mundu gerrak, eliza, feminismoa eta gai asko agertzen baitira gizon zein emakume batzuk pedalei eragiten dieten bitartean.

Baina gaur Mikel Ayestaranen liburu berriari buruz egin nahi nuen berba, zeharka bada ere: Jerusalén, santa y cautiva.

2015eko urtarrileko egun hotz batean sartu ziren Jesuralemgo Musrara auzoko etxe batean Aloña, Ane, Telmo eta Mikel berak osatzen duten familia.

Ez da merke korrespontsal izatea. Inoiz ez da izan. Eta enpresa edo erakunde batek pagatzen ez badu, norberak egin behar aurre hainbat konturi. Eta Ayestaran autonomoa da, freelance, nahiz eta Vocento eta EITB taldeentzat aritu lanean modu erregularrean.

33. orrialdean dio: «entre el piso y la escuela internacional, otro tema fundamental para un expatriado con hijos, comienzo cada mes con una losa en la espalda, una losa desconocida para la mayor parte de los expatriados que me rodean a quienes sus empresas les pagan los gastos».

Apunte honen irudian Enric Gonzálezek, El Pais egunkariaren korrespontsala zenean, New Yorken bizitako pasarte bat ageri da, Historias de Nueva York liburutik Ayestaranek hartua. 50.000 dolar jarri behar izan zituen egunkariak urtebeteko alokairua aurreratzeko.

Josefa Gutierrez egunkariko administratzailearen moduko figurarik gertu ez izatea botatzen du faltan Ayestaranek, Manhattan-eko etxebizitza prezioak eta atzerriko unibertsitate batean adina ordaindu behar baitu Jerusalemen ostatu hartu eta seme-alaben lehen hezkuntzagatik.

Badago Ayestaran bezalako kazetarien maisu (El camino más corto liburua askotan aipatu izan du Mikelek) izandako Manu Leguinecheren esaera bat jasoa liburuan. Azken honek dio bera bezalako erreportariak hiru d-dunak zirela: dipsomanoak (zurruteroak), dibortziatuak eta depresiboak. Gernikarra athleticzalea ere bada. Aldiz, Ayestaranek ez du lau ezaugarri horietatik bakar bat ere betetzen: ez da zurruteroa, ezkonduta dago, depresio zorionez urrun du eta realzale porrokatua da.

Hiri Santuko lau auzoetatik barrena eramaten gaitu liburuak, bertako hainbat auzotar ilustre eta ez hain ilustreren ahotsen laguntzaz. 38.000 biztanle ditu Hiri Zaharrak, bertako parte zaharrak. Metraileta eta arma kopurua zein den ez dakit, baina mundu mailako markatik gertu ibiliko da.

Bost komunitate desberdintzen ditu idazleak: musulmanak, judutarrak, kristauak, armeniarrak eta nazioarteko komunitate aldakorra osatzen duten diplomatikoak, kooperanteak eta bera bezalako kazetariak.

Zilborrari begira bizi garen euskaldun askok uste dugu gu bakarrik gaudela hiperzatituta. Liburu hau irakurtzea besterik ez dago jakiteko Jerusalemen dagoen banaketa Champions League mailakoa dela.

Bi besarkada berezi daude liburuan, bietan Mikel eta Aloña senar-emazteak dira protagonista. Lehena estrainekoz famili osoa etxera sartu eta umeak oheratu ondoren ematen diote elkarri, 2015eko urtarrilean. Bigarrena, berriz, bost urte beranduago Ana Alba kazetari kataluniarraren heriotzaren berri izandakoan.

Beste Ana batek, Malagon abizenekoak, Ez dakit zertaz ari zaren ipuin bilduma kaleratu du maiatz amaieran. Mantso ari naiz irakurtzen, horrela irakurri behar omen dira ipuin liburuak (Iban Zaldua dixit). Bigarren ipuineko protagonista emaztea minbiziagatik galdu duen gizonezko bat da, alargundutako aita. Haurrak bakarrik haztea tokatuko zaio, beraz. Eta, zer nahi duzue esatea, zirraragarria izan da egun berean Ayestaranen epilogoa (Ana Albari eskainia) eta Malagonen ipuina irakurtzea.

Musika pixka bat jar dezagun, umoretik bukatzeko apuntea. 192. orrialdean Ayestaranek kontatzen du pasadizo bat non Enrique Morentek Lorcaren poeman oinarritutako kanta hau azaltzen den. Ez dut gehiago kontatuko.

Txintxuak izan, edo ez. Irakurri liburu onak eta txarrak. Eta pozik bizi!

Las vicisitudes de un corresponsal autónomo, este apunte en castellano.